[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Γιάννης Υφαντής
Πάτροκλος
Το ορφανό καράβι όταν είδε
ο Πάτροκλος να καίγετ’ απ’ τους Τρώες
σε κλάμα ξέσπασε. Και δεν θα σταματούσε
αν δεν του έδινε ο φίλος του Αχιλλεύς
τους Μυρμιδόνες του μαζί με τ’ άρματά του.
Για το κακό που πάθαιναν οι Έλληνες
έκλαιγ’ ο Πάτροκλος, αλλ’ όμως, κατά βάθος
—το ’ξερ’ αυτό μονάχα ο ποιητής—
τον ίδιο το χαμό του έκλαιγε. Που έφτανε.
Και που δεν ήρθε από τον Έκτορα, αλλά από τον Φοίβο.
Μετά ο Εύφορβος πισώπλατα τον χτύπησε.
Κι εκεί τον αποτέλειωσε ο Έκτωρ.
Κι έφευγεν η ψυχή του, όπως λέγ’ ο ποιητής,
κλαίγοντας προς τον Άδη απαρηγόρητη
που αναγκασμένη από τη Μοίρα χωριζότανε
απ’ το ανδρείο της κορμί πάνω στη νιότη.
Χίος, Ιούλιος του 1997
Γιάννης Υφαντής. 2009. Οι μεταμορφώσεις του μηδενός. Αγρίνιο: Αχ.
