[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Άγγελος Σικελιανός
Ρώτημα
Θύρα σιωπηλή των Ηλύσιων,
εσέ άνοιξα πρώτη; Τριγύρω
βασιλεύουν αχνόφωτοι οι κάμποι.
Στη γαλήνην ολόφωτος νά μπει
ήρτε ο νους μου.
Ποιά νέαν ωραιότη θ’ αστράψεις
στην όψη μου;
Μέσα στον ακοίμητο αιθέρα
η βαθιά γνωριμιά μου ν’ ανάψει
τη νέαν αβασίλευτη μέρα;
Νά, ο χιτώνας μου λάμπει,
γυαλίζει σαν του άμμου το κρίνο.
Μιαν απόγειαν αγνότη φυσάει.
Κυβερνάω στην απάρθενην έρημο
μια αρετή και μια νιότη.
Γαληνά λάμπουν όλα,
πολύβοα. Σε όλα
δράμει φως. Και η ψυχή μου θαμάζει
τα γνώριμα μύρα,
βαθιά τα δοξάζει.
Σα να πέρασα
το στερνό του Οδυσσέα ταξίδι,
όλα τ’ άφηκα πίσω μου
πώς αφήνει ένα ντύμα το φίδι.
Κι ως ο θάνατος όξω απ’ τα πέλαγα
αλαφρός που του ετάχτηκε,
κλήρα
—ένα αργό ηλιοβασίλεμα—
θα έχει μείνει σ’ εμέ,
που τον τρίσβαθον
οπού ανάσανε αγέρα έχω γύρα.
Άγγελος Σικελιανός. 1965. Λυρικός Βίος. Επιμ.: Γ. Π. Σαββίδης. Τόμ. Α΄. Αθήνα: Ίκαρος. 1η έκδ.: Άγγελος Σικελιανός. 1909. Αλαφροΐσκιωτος. Αθήνα: τυπ. Π.Δ. Σακελλαρίου.
