Τίτος Πατρίκιος

Το τραγούδι των Σειρήνων

Ο Οδυσσέας, κοντά στα άλλα, ήταν και φιλόμουσος, ένας παθιασμένος της όπερας. Δεν άφηνε φεστιβάλ για φεστιβάλ. Στο καράβι είχε τα τελειότερα στερεοφωνικά συστήματα, όμως κράταγε πάντα ένα προπολεμικό φορητό γραμμόφωνο, δίχως χωνί. Του άρεσε ν’ ακούει εκείνους τους χιλιοπαιγμένους, γρατζουνισμένους δίσκους των 78 στροφών, κυρίως κάποιους όπου τραγουδούσε ο Καρούζο. Ήξερε πως η προπολεμική εποχή δεν ήταν καλύτερη, αλλά τη νοσταλγούσε. Μ’ αυτούς τους δίσκους μπορούσε να γυρνάει πίσω, να μένει για λίγο μόνος, δίχως τη βαβούρα του πληρώματος.

Οι ναύτες του, που λάτρευαν τα ρεμπέτικα, είχαν μπαφιάσει. Στο καράβι δεν τους επέτρεπε ούτε μια κασέτα να βάλουν. Και γινότανε θηρίο, όταν στα λιμάνια ξενυχτάγανε σε κανένα ελληνικό μπουζουξίδικο. Ήθελε να τους μυήσει στο μελόδραμα. Όπου υπήρχε Όπερα τους πήγαινε με το ζόρι. Μα τώρα επιτέλους επιστρέφανε. Ξαφνικά κατάλαβαν πως το καράβι είχε αλλάξει πορεία, γύρναγε προς τα πίσω, κατευθυνότανε ξανά για τα Στενά. Ο Οδυσσέας τούς πήγαινε ν’ ακούσουν για εκατοστή φορά τις Σειρήνες. Τότε πια αγανάκτησαν. Τον έδεσαν στο κατάρτι, άνοιξαν τα μεγάφωνα με τα τραγούδια τους στη διαπασών, και βάλανε πλώρη για τον τόπο τους.

Τίτος Πατρίκιος. 1993. Συνεχές ωράριο. Αθήνα: Διάττων.