[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Νάνος Βαλαωρίτης
Αλληγορική Κασσάνδρα ΙΙ
(απόσπασμα)
[...]
Αφότου μας εγκατέλειψε η σελήνη — από καιρό
Προσπαθούσε κρυφά ν’ απομακρυνθεί
Δυο σπιθαμές κάθε αιώνα — κάναμε ότι δεν το ξέραμε
Και την αφήναμε με την ελπίδα ότι θ’ άλλαζε γνώμη.
Όταν όμως φάνηκε πως από πείσμα θ’ απομακρυνόταν
Χωρίς την άδειά μας, μας έπιασε πανικός.
Γνωρίζαμε ότι η γη θα έφευγε απ’ την τροχιά της
Γύρω απ’ τον ήλιο με τρομερά αποτελέσματα
Οι θάλασσες θα κατακλύζαν τις στεριές, τρομερές
Θύελλες θα ξεσπούσαν, σεισμοί, εκρήξεις ηφαιστείων.
Κάτω απ’ το νερό, μέσα στις μπουρμπουλήθρες
Η φωνή μου προσπαθεί να μιλήσει, ν’ ακουστεί.
Βγήκαν αληθινά όλα τα οράματα που έβλεπα
Η γη γδαρμένη από τα νύχια τ’ ουρανού
Εκτάσεις απέραντες καμένες, νεκρές, ακατοίκητες
Παντού ερημιά, φαρμακωμένα ποτάμια κυλούσαν
Σε μολυσμένες όχθες μ’ ερειπωμένα σπίτια
Τραγούδια δεν ακούγονται πουθενά ούτε ομιλίες
Ο κουρασμένος πλανήτης γλιστράει μες στο διάστημα
Ένας κίτρινος λεκές ο ήλιος βασιλεύει κι ανατέλλει αδιάκοπα.
Αργότερα ένας πόλεμος θα ξεσπάσει εξοντωτικός
Τέρατα μεταλλικά καλημερίζονται μ’ εκρήξεις
Χιλιάδες ξεχύνονται απ’ τις πόλεις στην ύπαιθρο
Να βρούνε καταφύγιο σε σπηλιές και σε βουνοκορφές
Το δέρμα τους κρέμεται κουρελιασμένο, οδύρονται
Για λίγο νερό, δεν βρίσκουν πουθενά τροφή.
Μια αφόρητη λάμψη με τυφλώνει, τα μάτια μου
Πονάνε, η φωτιά απλώνεται παντού
Βλέπω ανθρωπάκια να τρέχουν σ’ όλες τις κατευθύνσεις
Να ξεφύγουν, αρπάζονται από ξυλάρμενα σκούζοντας
Όπως οι κάργες όταν πέφτει ο ήλιος και τρέχουν
Σ’ ένα δέντρο να κουρνιάσουν για τη νύχτα.
Νάνος Βαλαωρίτης. 1998. Αλληγορική Κασσάνδρα. Αθήνα: Καστανιώτης.
