[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Λίνα Κάσδαγλη
Άλκηστις
Δώσ’ μου το χέρι κι άφοβα περπάτα, ω Άλκηστη
του Κάτω Κόσμου τα σκοτάδια αναμερίζουν μπρος στο φέγγος σου
κι η Περσεφόνη ακόμα δάκρυσε καθώς την κοίταζες στα μάτια.
Έτσι μας κοίταζες στα ίσια πάντα, ποτέ σου δε χαμήλωνες τα βλέφαρα
κάτω απ’ το βλέμμα σου σκορπούσε το κακό σαν καταχνιά
— εσύ που ήσουν αγάπη, θρόισμα φυλλωσιάς
έαρος πνοή, γλυκού πουλιού κελάηδημα
κι όμως πικρό λουλούδι λησμονιάς το θέλησες να γίνεις
σαν κίνησες να κατεβείς αδάκρυτη στον Άδη.
Δώσ’ μου το χέρι σου και μη φοβάσαι τον ανήφορο, Άλκηστη
στον ήλιο θα μας βγάλει πίσω, στην αγκαλιά που κέρδισες
κι άξια την έκανες εσύ με την αγάπη σου.
— Οργώνοντας στεριές και θάλασσες, φονιάς και τιμωρός,
πέρασα από το σπίτι σου, Άλκηστη, μάζεψα ένα τριαντάφυλλο
μια φευγαλέα στιγμή που σβήνει με την αυγινή δροσιά.
Λίνα Κάσδαγλη. 2002. Τα ποιήματα. Αθήνα: Άγρα.
