Εξώφυλλο

Νόστος:

Ο Αρχαιοελληνικός Μύθος στην Παγκόσμια Λογοτεχνία

Μνήμη Δ. Ν. Μαρωνίτη

[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]

Λίνα Κάσδαγλη

Η Λερναία Ύδρα


Τούτο τον αγώνα δε θέλω να τον θυμάμαι.
Ξυπνάω τη νύχτα ιδρωμένος, φωνάζοντας
και ξαναβλέπω τα φρικτά κεφάλια να ξεφυτρώνουν από μέσα μου
τα γλοιώδη κορμιά να συστρέφονται
κι εγώ να σκοτώνω, να σκοτώνω
και τα κεφάλια να ζωντανεύουν, να ζωντανεύουν και να φτύνουν το φαρμάκι τους.
Στιγμές στιγμές μού φαινόταν πως είχαν ανθρώπινη μορφή
στιγμές στιγμές μού φαινόταν πως είχαν τη μορφή τη δική μου
ή τις άλλες μορφές που σημάδεψαν τη ζωή μου και που προσπαθώ να τις σβήσω από το χάρτη τ’ ουρανού.

Κι από πάνω μ’ έλουσε κι ο Ευρυσθέας με το παγωμένο βλέμμα του
κι είπε πως τάχα ο άθλος τούτος δε λογαριάζεται
ότι τα φίδια δεν τα ’χα εγώ σκοτώσει αφού με βοήθησε ο Ιόλαος.
Και τί ήταν ο Ιόλαος; Ένα χέρι μοναχά δίχως νου.
Εγώ σκέφτηκα τα δαυλιά, εγώ σκέφτηκα να τα κάψω τα καταραμένα κεφάλια
εγώ έκοψα το τελευταίο, τ’ αθάνατο, και το πλάκωσα με το βράχο
μ’ εκείνο το βράχο που πλακώνει από τότε τις νύχτες μου.

Τούτο τον αγώνα δε θέλω να τον θυμάμαι
γιατί το ξέρω πως κάτω από το βράχο το τελευταίο φαρμακερό κεφάλι μένει πάντοτε ζωντανό.

Λίνα Κάσδαγλη. 2002. Τα ποιήματα. Αθήνα: Άγρα.