Ζωή Καρέλλη

Νάρκισσος

Ακούω.
Θα χορέψω το σώμα μου,
τα μάτια μου που αναζητούν.
Θα οδηγήσω τα βήματά μου.
Θα χορέψω με ηδονή τα μαλλιά μου
κι ύστερα το στόμα μου της ομιλίας.
Ακόμα δε θα σταθώ, συνεπαρμός,
να είσαι μονάχος.
Θα κατέβω
στο λαιμό, στο λεπτό μου κορμό.
Όσο υπάρχω με πόθον δικόν μου
πολύν, τόσο μπορώ να χορεύομαι.
Μέθη, την αποπνέω πυκνή και μεθώ
πιο πολύ, ορχούμαι με πάθος πρωτάκουστο.
Πολύτιμα χέρια και πόδια μου λυγερά
κι ακούραστα, δείξτε το μυστικό,
που σας κατέχει. Να υπάρχω.
Δεν κοιτάζω να βλέπω τους άλλους,
ζητώ την δική μου εντύπωση να βαστάξω.
Βαστάξτε μέλη του πιο ωραίου μου
σώματος. Γυρεύω ολόρθος, δικές μου
ορθότητες να τοξέψω στο φως που μ’ έχει.
Τότε γνωρίζω πως θά ’ρθει
άπειρη νύχτα, να δείξω της ημέρας
τα όνειρα, ν’ ανακαλύψω τ’ άστρα.
Αρνιέμαι τον ύπνο. Με γυρίζει
τόση ορμή, δε θέλω να πέσω,
να ξεκουραστώ στο βέβαιο σκοτάδι,
όπου κανένας δε θα με δει,
απ’ όσους δε μ’ είδαν.
Δεν θέλω ν’ αρνηθώ τίποτα,
απ’ ό,τι απάνω μου αισθάνομαι, όραμα.
Θα χάσω το πάθος μου, του χορού μου
το νόημα, φόρεμα κι όνομα.
Εξαίσιο λάθος μου της μοναξιάς.
Τούτο χορεύω με τέχνη πολύ επιτήδεια.
Όλο τα ίδια λοιπόν βήματα,
που δεν φαίνονται διαφορετικά;
Δεν ξέρω ν’ αλλάξω βοήθεια;
Μήπως θ’ αλαλάξω βοήθεια μ’ εναγώνιες
κινήσεις;
Χορεύω τις άγριες φωνές μου.
Ω, του φόβου η δύσκολη κίνηση!
Υπάρχω με τέχνη, δική μου
είν’ η ζωή μου.
Ο θάνατος έρχεται ξένος.
Δονείστε με, γυρίστε με απ’ αλλού
μέλη μου διαρκή, δε θέλω το ξένο.
Επιμένω, ο θάνατός μου
είν’ ο εαυτός μου.

Ζωή Καρέλλη. 1951. Της μοναξιάς και της έπαρσης. Θεσσαλονίκη. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Ζωή Καρέλλη. 1973. Τα ποιήματα της Ζωής Καρέλλη. Τόμ. A΄ (1940–1955). Αθήνα: Οι εκδόσεις των φίλων.