[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Σταύρος Βαβούρης
Ιφιάνασσα, Χρυσόθεμη, Λαοδίκη
— Και τώρα —μια στιγμή παρακαλώ—
πριν έστω από την παύλα: εμείς,
Εμείς: Η Ιφιάνασσα,
η Χρυσόθεμη κι η Λαοδίκη Ατρείδη—
Συγγνώμην: του Αγαμέμνονος
του βασιλιά Αγαμέμνονος Ατρείδη.
Γραμμές θαμπές και χρώματα δυσδιάκριτα
στο βάθος της τοιχογραφίας του δώματος
και τρία ονόματα
συνωστισμένα σ’ ένα ηρωικό εξάμετρο του Ομήρου:
δολώματα
που δεν εδόλωσαν κανένα τελικά.
«Λαοδίκην, Ιφιάνασσαν, Χρυσόθεμιν έχω...»
Διαλέγετε και παίρνετε, ηρωικέ Αχιλλέα!
Κι έπειτα,
Έπειτα; Τίποτ’ άλλο δυστυχώς.
Δίχως κομμούς ατομικούς
και δίχως χορικά
τα καθ’ ημάς να σχολιάζουνε σε στάσιμα
Μύθων υποστάσεις περισσότερο από πρόσωπα,
Πρόσωπα ωστόσο
Πρόσωπα οπωσδήποτε
και καθόλου, μα καθόλου μυθικά
θα μας μετατοπίσετε υποχρεωτικά
δίπλα στις στεντόρειες μορφές του πρώτου πλάνου
δεδομένου ότι χρειάζεστε απόλυτη απαρτία
αφού φωτογραφίζεται,
για μια καθολική ψυχολογία κι εξήγηση,
ολόκληρη η οικογένεια Ατρείδη
—Συγγνώμην: του Αγαμέμνονος
του βασιλιά Αγαμέμνονος Ατρείδη.—
Ο βασιλιάς κι ο διάδοχος λοιπόν
ωχρός και σαστισμένος
η Ιφιγένεια κι η πρωτότοκη πριγκίπισσα
η άνασσα δεξιά
κι Εμείς: η Ιφιάνασσα,
η Χρυσόθεμη κι η Λαοδίκη Ατρείδη:
υπόμνηση ονομαστική εφάπαξ στην Ιλιάδα
δίκην κιβδήλων νομισμάτων
δίχως αντίκρισμα και δίχως αποδέκτη
κι έπειτα;
Έπειτα, τίποτ’ άλλο. Δυστυχώς.
— Κάπου, θα βρείτε βέβαια τη Χρυσόθεμη
σκιά θαμπή να χάνεται στα χρόνια
που θέριζε η Ηλέκτρα τσιμεντένια
ή πριν που η Κλυταιμνήστρα
είχε λεηλατήσει τις ημέρες μας
μέσα σε μια απεγνωσμένη ασυδοσία.
Αλλού
για περισσότερα στοιχεία σχετικά με μας
μη ψάξετε.
Μα εδώ,
Εδώ οπωσδήποτε,
έτσι: να πούμε σαν ειρήσθω εν παρόδω;
ή οκλαδόν στα πόδια της καρέκλας,
όπου με μια προσποιητή αφηρημάδα αγέρωχη
η Ηλέκτρα θ’ ατενίζει τ’ άπειρο;—
Έστω έτσι. Με το χέρι σαν ξερό
πάνω στον ώμο του διαδόχου,
Άσημες υψηλότητες εμείς:
η Ιφιάνασσα, η Χρυσόθεμη
κι η Λαοδίκη Ατρείδη
— του Βασιλιά Αγαμέμνονος Ατρείδη,
Υποκλιθείτε—
γι’ αυτή τη μόνη, τελευταία φορά
που δευτερεύοντα υστερόγραφα διασχίζουμε τη μνήμη σας
κι απόηχα ψιθύρων
φτάνουμε στα πεθαμένα αυτιά σας:
Ιφιάνασσα... Χρυσόθεμη... Λαοδίκη...
Ιφιάνασσα... Χρυσόθεμη...
Ιφιάνασσα...
Σταύρος Βαβούρης. 1998. Πού πήγε, ώς πού πήγε αυτό το ποίημα. Αθήνα: Ερμής.
