[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Άθως Δημουλάς
Αχιλλεύς
Τα λύτρα της αθανασίας σου ήταν ο θάνατος
που μόνος σου απερίσκεπτ’ αποδέχθης.
Νέος,
ωραίος πολύ, ψηλός και δυνατός. Κι αγαπημένος
των θεών, που —μεγάλη εύνοια— σε ρώτησαν
πριν απ’ την Τροία: τη δόξα σου και νίκη
των Ελλήνων θα προτιμούσες, ή τη μακροζωία σου;
Τότε δεν σκέφθηκες καθόλου. Και ξεκίνησες
(τη δόξα σου και νίκη των Ελλήνων). Μαζί σου
και το βέλος εξεκίνησε, ακολουθώντας σε,
που τώρα την τρωτή σου φτέρνα θα χτυπήσει.
Τί είναι η δόξα σου; Η νίκη των Ελλήνων τί;
Όσο κι αν δυνατά ηχούν, λίγα είναι. Ένα
ασήμαντο αντιστάθμισμα σε ό,τι χάνεις:
τη ζωή σου. Γι’ αυτό δύστροπος είσαι και σκληρός.
Γι’ αυτό τη μήνη έχεις. —Όχι τη μήνη
προς τον Αγαμέμνονα (το θέμα της Ιλιάδας),
αλλά την άλλη, την αιτία της, τη μήνη
προς τον εαυτό σου, τον απερίσκεπτο.
Άθως Δημουλάς. 1961. Αυτή η πραγματικότητα και η άλλη. Αθήνα: Φέξης. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Άθως Δημουλάς. 1986. Τα ποιήματα (1951–1985). Αθήνα: Στιγμή.
