[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Κική Δημουλά
Αρχαίο θέατρο Αιγές-Αιγείρα
Πριν χρόνια
κάποιο απόγευμα καλοκαιριού
εξερευνώντας μιας πλαγιάς
τον ευπροσήγορο ανήφορο
το πρωτοείδα.
Πρόβαλλε
μέσα από βράχια πεύκα στάνες
άρμεγε ο αέρας απόκοσμους
ψιθύρους
περιστοιχισμένο
από υπολείμματα κατοίκων
μισογκρεμισμένων.
Αράχνες τώρα τους επισκεύαζαν
ακρίδες βιαστικά σαμιαμίδια.
Σαν ξωτικά μουρμούριζαν
τα στρογγυλά απομεινάρια
της σκηνής θεάτρου
απομεινάρια
κι όμως άθικτη
ορθωνόταν η ατμόσφαιρα
κι ας κάθισε απάνω της
βαρύς ο καιρός
ενώ ο χορός
χάρη στην τέλεια ακουστική — φαντάσου
από τον τρίτο ξεκινάει προ Χριστού
και φέρνει ώς εδώ
ευκρινή τη διεκτραγώδηση
του πολύπαθου.
Στοίχειωσε αυτή η αίσθηση δεν έπαψε
να παίζεται εντός μου συχνά.
Φέτος πεθύμησα επάνω στη σκηνή
να την ξαναδώ.
Τώρα πινακίδες κατατοπιστικές
τόξα με οδήγησαν
στο ιερό σημείο.
Όχι, όχι δεν είν’ αυτό
που είχα δει
εκείνο ήταν τότε μια ελεύθερη πανταχόθεν
σιγή
βαθιάς ακινησίας
αισθητικά συμπληρωμένη
από σπίτια ερειπωμένα υπέργηρος
χρόνος μόνος του τελείως τα κατοικούσε.
Βίλες βεράντες πισίνες
τώρα δεσπόζουν
φυλάκιο συρματόπλεγμα
ολόγυρα στο θέατρο
στέγαστρα σκαψίματα τετραγωνισμένα
πήλινα νερά να λιμνάζουν
σε θρυμματισμένο σχήμα υδρορρόης
κερκίδες αρμαθιασμένες
εργαλεία σκαπτικά — σύνεργα εκταφής.
Μια σιωπή αλλιώτικη
σα θυμωμένη διαμαρτυρία
ίσως για την καταπάτηση
της παλαιότητας
από το παρόν.
Κακώς αναμείχθηκε το παρόν.
Το παρελθόν
αναγνωρίζει τον εαυτό του
μόνον ερειπωμένον.
Άσ’ το λοιπόν
όπως το διαφύλαξε στα έγκατά της
η κληρονόμος φθορά
αφού το ξέρεις
μπαλώματα
δεν επιδέχεται η αθανασία.
Κική Δημουλά. 2014. Δημόσιος καιρός. Αθήνα: Ίκαρος.
