[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Κική Δημουλά
Επίδαυρος - Μήδεια
Στον Σπύρο Ευαγγελάτο
Ω ζήλια δύστυχο πάθος
με τα λογικά σου χαμένα
τόσο που και της μάνας
το χέρι οπλίζεις
με τη σφαγή των παιδιών της
τη φρίκη —το φρικτό— ικανοποιώντας.
Παρακολουθώ
εκστατική την παράσταση
ενώ κρυφά
και σένα ανεβάζω στη σκηνή
απόντα.
Σύγχρονη τραγωδία σε θάνατο αρχαίο.
Αντίζηλός μου η έλλειψή σου
και δες
αντί εγώ
αυτήν εκείνη μ’ εκδικείται.
Οι κερκίδες γεμάτες
κόσμος πολύς και καθυστερημένα
προσέρχονται ένα ένα να θυμηθώ
πριν πόσα χρόνια πριν πόσα τζιτζίκια
έσερναν
το χορό με χορογράφο το καλοκαίρι
πριν πόσο καλοκαίρι
το ’βρισκα φυσικό δικαίωμά μου
αναφαίρετο
να κρατιέται από το χέρι σου
η αναπνοή μου κι ανάλαφρη
σαν αέρας να σκαρφαλώνει
πριν πόσον ανήφορο;
Πριν πόσο με οδήγησες εδώ
στης καταγωγής μας την αθανασία;
πριν πόσο η χειροπιαστή
τότε του χεριού σου αθανασία
τώρα θνητή;
Πριν πόσο και σήμερα πώς
παρασυρμένη από των τζιτζικιών
το ασίγαστο
αψήφησα ό,τι σιγεί και πώς αβοήθητη
τόλμησα στ’ αξεπέραστα να σκαρφαλώσω
λαχανιάζοντας
σα βράχος φορτωμένος
του ασήκωτου χρόνου το βάρος;
Και τώρα εσύ τί;
Παίζεις απλώς επί σκηνής
ή εγώ αληθεύω;
Κική Δημουλά. 2014. Δημόσιος καιρός. Αθήνα: Ίκαρος.
