Ανεμόσκαλα
Συμφραστικοί Πίνακες Λέξεων για Μείζονες Νεοέλληνες Ποιητές
Σκαρφαλώνοντας λέξεις όπως μιαν ανεμόσκαλα. Γιώργος Σεφέρης, «“Νότες” για ένα ποίημα» (ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ, Β΄)
Αναζήτηση για: ""
Επανάληψη αναζήτησης σε όλους τους ποιητές
- ’βρα (1)
- ΚΑΡ ΝΗΠ01 03 0002 010Είναι βαθιά τα μάτια σου όπως να ’βρα | το δρόμο της ζωής μου, τον Απρίλη.
- ’δωκα (1)
- ΚΑΡ ΝΗΠ01 04 0010 006στα χέρια μου εσκορπίσαν | και τα ’δωκα, ροδόφυλλα, του ανέμου. | Ω, πότε θα
- ’ζησα (1)
- ΚΑΡ ΝΗΠ01 04 0009 016ακρογιάλι, | μου λέει για κάποια που ’ζησα ζωή!
- ’καμε (1)
- ΚΑΡ ΣΓΜ02 00 0001 067η ουρά του — | αφού ήτο όλο μέσα, το ’καμε και άνω κάτου, | κι έπλυνε τον πισινό
- ’καψε (1)
- ΚΑΡ ΕΦΜ02 00 0006 004μ’ αυτή δεν ξέρει τίποτα που μου ’καψε τα στήθη. | Οϊμέ! Θα ζούσα αγνώριστος σιμά
- ’λεγα (3)
- ΚΑΡ ΝΗΠ01 02 0004 007του δρόμου, | ο Σάντσος λέει «δε σ’ το ’λεγα;» μα εκείνοι των μεγάλων | σχεδίων
- ΚΑΡ ΝΗΠ01 04 0010 014μου, σιγανά θα σου μιλούσα, | θα σου ’λεγα πως όλοι μ’ εμισήσαν, | πως ρεύοντας το
- ΚΑΡ ΝΗΠ01 04 0010 029ακόμα με κρατούνε | ικέτη, θε να σου ’λεγα, μα εσβήσαν, | για τους καιρούς που δε
- ’λεγαν (1)
- ΚΑΡ ΕΛΣ01 05 0012 005αντιπερνάς. | Ποιητή, οι άνθρωποι θα ’λεγαν πως είναι οι στίχοι σου ένα | παιχνίδι
- ’λεγε (2)
- ΚΑΡ ΝΗΠ01 05 0006 015χλωμό! | Το αίμα δεν τρέχει· θα ’λεγε κανείς πως φυλλορροώ… | Κι αφού πια τώρα
- ΚΑΡ ΕΛΣ01 04 0006 011του νοσταλγικό και πράο, | σα να ’λεγε, σα να παρακαλούσε: | «Αφήστε με στο σπίτι
- ’λεγες (2)
- ΚΑΡ ΝΗΠ01 03 0004 0013 | Για τη ζωή σου μου ’λεγες, | για το χαμό της νιότης,
- ΚΑΡ ΕΛΣ01 02 0003 010Ηλεκτρισμένη από φιλήματα | θα ’λεγες την ατμόσφαιρα. | Η σκέψις, τα ποιήματα,
- ’λθει (1)
- ΚΑΡ ΕΦΜ02 00 0005 010πάει να πεθάνει. | Προσμένω. Ναι, θά ’λθει καιρός. Είμαι όμορφη, και φτάνει | αυτό.
- ’μαι (5)
- ΚΑΡ ΕΛΣ01 01 0019 015πάντα κι ακόμα. | Θα ’μαι το χώμα | που το πατούν.
- ΚΑΡ ΕΛΣ01 02 0004 029το πατρικό μου σπίτι. | Άξαφνα βλέπω να ’μαι | ο τελευταίος, ο μόνος.)
- ΚΑΡ ΕΛΣ01 05 0005 001Οι σκιές | Όταν πια θα ’μαι κουρασμένη | εδώ να ζω μόνη και ξένη
- ΚΑΡ ΕΛΣ01 05 0013 005βιβλία με φούμαρα. | Νεκρός, θα ’μαι σαν άθλιο καταστάλαγμα | στη μνήμη φίλων,
- ΚΑΡ ΝΠΤ02 00 0004 006Μα τρισαλιά σε μένανε που μολευτής δε θα ’μαι!!
- ’μεινε (1)
- ΚΑΡ ΝΗΠ01 03 0004 003χάη του κόσμου. | Αν ένας φίλος μού ’μεινε, | να φύγει, να περάσει.
- ’μουν (1)
- ΚΑΡ ΕΛΣ01 01 0003 003αγκαλιά, με τα χρυσά σου φώτα! | Να ’μουν στην πλώρη σου ήθελα, για να κοιτάζω γύρου
- ’ν’ (4)
- ΚΑΡ ΕΦΣ02 00 0033 012χείλια κερασένια, | τα χείλια της που ’ν’ έτοιμα να στάξουν το φιλί της. | Μια
- ΚΑΡ ΣΠΜ02 00 0004 020δεν ορίζω, | δώστε, δώστε μου ό,τι να ’ν’! | [ΣΤ΄ ΚΟΠΕΛΑ]
- ΚΑΡ ΣΠΜ02 00 0007 019το σκοτάδι το βαθύ, | θα ’ν’ ο έρως [μας] κρυφός. | ΓΥΝΑΙΚΕΣ
- ΚΑΡ ΣΠΜ02 00 0008 012γίναν αλήθεια | του θριάμβου σου να ’ν’ η πηγή. | Δέκα χρόνια σωστά πολεμούμε
- ’να (3)
- ΚΑΡ ΕΦΣ02 00 0004 011μέρα— | κι έχυσ’ αιθέρια ευωδιά το κάθε ’να λουλούδι. | Με χαρωπό παίζει σκοπό η
- ΚΑΡ ΕΦΣ02 00 0015 001Από τα βράχι’ ανάμεσα πετιέται ’να κεφάλι | και βλέμματα ολόγυρα σκορπάει
- ΚΑΡ ΕΦΣ02 00 0033 002αγκάλη | η παιχνιδιάρα Βενετιά. Το κάθε ’να παλάτι | ρίχνει το μαύρον ίσκιο του στ’
- ’ναι (45)
- ΚΑΡ ΠΟΝ01 01 0004 008δόθηκαν στο φως… | Λέω τις ζωούλες που ’ναι κρεμαστές | απ’ τα ρουμπίνια χείλη
- ΚΑΡ ΠΟΝ01 01 0004 014χείλη γυναικός. | Λέω τις ζωούλες που ’ναι κρεμαστές… | Που δεν τις υποψιάζεται
- ΚΑΡ ΝΗΠ01 01 0001 μπορώ (και η ευχαρίστησή σου θα ’ναι τότε χωρίς τέλος!) να σου δώσω μιαν όρεξη
- ’πα (1)
- ΚΑΡ ΕΦΣ02 00 0032 012σου κι εχύθη στο κορμί μου· | και σου ’πα τότε με χαρά: «Αγάπη μου, κοιμήσου».
- ’πε (2)
- ΚΑΡ ΕΦΣ02 00 0021 015επιάστηκε η φωνή μου, | και μου ’πε ξαναπέφτοντας σα νεκρωμένη χάμου, | σε δυο
- ΚΑΡ ΕΦΜ02 00 0005 009ερωτικά τραγούδια. | Κανείς δε μου ’πε πως για με θα πάει να πεθάνει. | Προσμένω.
- ’πεσε (1)
- ΚΑΡ ΣΠΜ02 00 0005 026ωρεβουάρ. | «Ψιτ ψιτ, ψιτ ψιτ, μου ’πεσε, καημένε, | μια φουρκέτα απ’ τα μαλλιά…»
- ’πιασε (1)
- ΚΑΡ ΕΦΣ02 00 0004 007πνοή τ’ αγέρα, | αργοκινούνται —τα ’πιασε, θαρρείς, ανατριχίλα. | Θρηνεί του
