(Μέσα στους ξεχωριστούς
ο ξεχωριστός εγώ ειμαι.
Μες στης φυλακής τους διαλεχτούς
είμαι ο διαλεχτός εγώ
5 του φυλακιστή.
Τρισοϊμέ και τρισαλί…)
—Τ’ άλογό σου, καβαλάρη μου,
σβει τη χλόη, συντρίβει ανθούς,
και χαλάει τη γη.
10 Χαλαστή, καθώς βαρυπερνάς,
φεύγει απόμερα ο λαός,
μήπως πατηθεί.—
(Τρισοϊμέ και τρισαλί,
Μέσα στους ξεχωριστούς
15 ο ξεχωριστός εγώ ειμαι…)
—Κάνεις κάθε δρόμο, όθε διαβείς,
κι ας ανθίζει Μάης παντού,
μιαν ερμιά στεγνή.
Με σκοινί ατσαλένιο αθώρητο
20 σέρνει το άτι που, ως θαρρείς,
κυβερνάς εσύ…—
(Τρισοϊμέ και τρισαλί,
Μέσα στους ξεχωριστούς
ο ξεχωριστός εγώ ειμαι).
25 —Ω! και δένει σε και σέρνει σε,
καβαλάρη και πεζό,
η αλυσίδα, αυτή!
Πέζεψε, και χώρια μην κρατάς
τ’ αλυσόδεμα, μ’ εμάς
30 ταίριασ’ το μαζί.
(Τρισοϊμέ και τρισαλί,
Μέσα στους ξεχωριστούς
ο ξεχωριστός εγώ ειμαι).
Μόνος και ψηλά. Χαμήλωσε,
35 και λαός με το λαό
γίνε. Νά κι οι ανθοί,
νά κι οι ανθοί οι ευκολοθέριστοι,
στ’ άγριο τ’ άλογό σου εμπρός
οι ξεψυχιστοί.
40 (Τρισοϊμέ και τρισαλί,
Μέσα τους ξεχωριστούς
ο ξεχωριστός εγώ ειμαι).
Στέφανα του γάμου σου ας γενούν
με την άσκημη Ζωή,
45 με όλων τη ζωή.
Της ζωής γαμπρός παντρέψου την,
γέλασε τα γέλια της,
θρήνησε ως θρηνεί.
(Τρισοϊμέ και τρισαλί,
50 Μέσα στους ξεχωριστούς
ο ξεχωριστός εγώ ειμαι).
Άντρα της ζωής της άσκημης,
και του σκλάβου σκλάβε εσύ,
χαίρε, ω δουλευτή!
55 Θάμα και ξημέρωμα! άστρο, νά!
στην αντρίκεια σου αγκαλιάν
αχτιδοβολεί.
(Τρισοϊμέ και τρισαλί,
Μέσα στους ξεχωριστούς
60 ο ξεχωριστός εγώ ειμαι).
Και είναι τ’ άστρο η σκλάβα κι η άσκημη
κι η γυναίκα σου η Ζωή,
και όλων η ζωή.
Το είπε η μοίρα: μες στον κόρφο σου
65 πως θα γίνει η άσκημη
Ξωτικιά και Ουρί.
(Τρισοϊμέ και τρισαλί,
Μέσα στους ξεχωριστούς
ο ξεχωριστός εγώ ειμαι).
70 —Ξένε, και μαζί μ’ αυτή ξανά
καβαλάρης ν’ ανεβείς
τ’ άσπρο σου άτι εσύ,
ν’ αστραποδιαβαίνεις, και λαός
το κατόπι σου Ωσαννά
75 να σκορπάει βοή.
(Τρισοϊμέ και τρισαλί…)
1899
|