Πόσες μάς θρέψανε στιγμές, και πώς τις λησμονούμε! Του Ζαλοκώστα το τραγούδι ακόμα το θυμούμαι, ψάλτης του καθώς το ’λεγα στων χρόνων μου των νέων το λυρικό, το ακράταγο μεθύσι: 5 «Τριίππουρος πασάς κινεί από Βραχώρι πνέων άγρια μίση…»

Χαρά, τρισύλλαβο όνομα λαμπρόηχο, το Βραχώρι! Κι εσύ, λαμπρή, της Ρούμελης χαρά, δουλεύτρα κόρη, κι αν άλλο πήρες όνομα θαμμένο στα βιβλία, 10 μ’ αρέσει τ’ αρματολικό όνομά σου· με τούτο, και ολοζώντανη, τη βλέπει η φαντασία τη ζωγραφιά σου.

Ήβρα μες στα λαγκάδια σου παρθένα κατατόπια. Και από τους βράχους της Κλεισούρας, κάστρα σαν κυκλώπεια 15 πέρασα στα νερόχαρα του Αλάμπεη τα γιοφύρια παιδί για νά ’ρθω ασήμαντο σ’ εσένα. Κήποι, νερά, σπίτια, πουλιά, γαστρούλες, παραθύρια σ’ Εσέ ήταν ένα.

Θυμούμαι: Κάποιας λίμνης σου φανταχτερής μια μέρα 20 θωριά, σα να με φτέρωσε σ’ άλλου πλανήτη αέρα, και τ’ Ασπροπόταμου άκουσα κι από μακριά το ρέμα να μου βουίζει, ορμή ενός πλάστη κόσμου. Δειλός, οκνός, μα ορθώνονταν με ξαναμμένο το αίμα τα νιάτα εμπρός μου.

25 Της Μούσας υποταχτικός, δικούς μου ανοίγω δρόμους και δένω τις αγάπες μου στης αρμονίας τους νόμους. —Πρόκοβε, γη, πληθαίνοντας το γνώριμο βοτάνι· την ώρα, ηδονικά σαν το ρουφούμε, μες στους αχνούς του γαλανούς πιο γαλανή μάς κάνει 30 να τη χαρούμε.

Πρόκοβε, χώρα ευλογητή, καθάρια, καρποφόρα. Μέρες και Μοίρες τάχα ποιές μάς καρτερούνε, χώρα; Και ο καταλύτης πόλεμος κι η πλουτοδότρα ειρήνη θυσίας βωμοί, πάντα να ζει η Πατρίδα. 35 Για όσα περνούν ή μέλλονται βοηθός Θεός ας δίνει θύμηση, ελπίδα.