Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

Πρόκειται για μια συλλογή μικρών, πυκνών κειμένων σε λόγο πεζό αλλά με εμφανή πάντα την ποιητική καταγωγή και ταυτότητα της γραφίδας απ’ την οποία προέκυψε. Η αυστηρή ειδολογική κατάταξη των κειμένων αυτών είναι αδύνατη, καθώς δεν είναι διηγήματα, δεν είναι πεζόμορφα ποιήματα, δεν είναι στρατηγικού τύπου αφηγήσεις. Σύμμεικτα από εντυπώσεις, στοχασμό κι ένα διαρκώς απομακρυνόμενο από την κυριολεξία γλωσσικό υλικό, μεταφράζουν ψυχικά αποτυπώματα και όχι πραγματικότητες, οι οποίες, ακόμη και όταν γίνονται το έναυσμα για ποίηση, εξαϋλώνονται με το όχημα της μεταφοράς. Το ποιητικό υλικό συγκροτούν ημιτελείς στίχοι, αποσπάσματα ιδεών, γεγονότα ιστορικά, κοινωνικά, πολιτικά, προσωπικότητες εκλεκτές και αγαπημένες, ταξιδιωτικές εμπειρίες (Ξενάριος, 2008). Με βάση το υλικό αυτό, η Αθηνά Παπαδάκη καταγράφει μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο –με άλλα λόγια– σκέψεις και εντυπώσεις, διατυπώνει παρατηρήσεις και προβαίνει σε επισημάνσεις γύρω από θέματα καθημερινά, αλλά και αιώνια. Κοινό στοιχείο των κειμένων αυτών πέρα από τη «βιωματική» τους αφόρμηση είναι η υπαινικτικότητα και η κρυπτικότητά τους, είναι η αίσθηση πως πρόκειται για ποιήματα σε ανάπτυξη, ποιήματα που εκπορεύονται από τη συγκίνηση της στιγμής και τον στοχασμό που αυτή γεννά.
Το συγκεκριμένο κείμενο με τον τίτλο «Οι θεές και ο ζωγράφος» έχει χαρακτηριστικά δοκιμίου. Σε αυτό η ποιήτρια αποτυπώνει τις σκέψεις της για τη ζωγραφική του Van Gogh, αποκαλύπτοντας την αλληγορική της συγγένεια με το δίδυμο Δήμητρας-Περσεφόνης και διατυπώνοντας την προγραμματική για την ποίησή της θέση ότι «είναι ιεροσυλία να πιστεύεις μόνο στη ζωή, καθώς υπάρχει και ο θάνατος» (Θεοχάρης, 2008).