Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

Στο έργο Μήδεια. Η οφιοπλόκαμη Ερινύα των Πόθων η Μαρία Κέκκου αναπλάθει τον μύθο της Μήδειας σε ένα συγχρονικό πλαίσιο. Πρωταγωνιστές είναι η Μήδεια και ο Ιάσονας, ένα σύγχρονο ζευγάρι, των οποίων η σύγκρουση μπορεί να είναι προσωπική, αλλά ουσιαστικά αναπαριστά την αρχετυπική σύγκρουση αρσενικού-θηλυκού. Η Γλαύκη, η ερωτική αντίζηλος της Μήδειας, είναι η κόρη ενός μεγιστάνα. Μαζί της σκοπεύει να ζήσει ο Ιάσονας, παίρνοντας και τα παιδιά που έχει αποκτήσει με τη Μήδεια, προκειμένου να εξασφαλίσει γι' αυτά ένα σίγουρο μέλλον. Στο πρώτο μέρος του έργου, ο Ιάσονας εξομολογείται τις προθέσεις του στη Μήδεια και της αποκαλύπτει τον φόβο που του προκαλούσε όλα αυτά τα χρόνια, σε αντίθεση με τη Γλαύκη. Στο δεύτερο μέρος, η Μήδεια κάνει έκκληση στην Εκάτη για βοήθεια. Την παρακαλάει να τη βοηθήσει να γυρίσει στην Κολχίδα, πράγμα που η Εκάτη τής αρνείται εξαιτίας των φαντασμάτων του Αιήτη και του Άψυρτου. Μετά σκέφτεται να αυτοπυρποληθεί, αλλά στο τέλος πυρπολεί τα παιδιά της. Στο τρίτο μέρος, η Μήδεια αρνείται στον Ιάσονα την ταυτότητά της και, αφού του δώσει ένα βιβλίο για να διαλέξει την τελική μορφή των πτωμάτων τους ή το είδος του θανάτου τους, του συστήνεται: είναι η οφιοπλόκαμη ερινύα των πόθων (Χασάπη, 2002: 1084).
Σύμφωνα με την ίδια τη Μαρία Κέκκου (1990: 14-15), «ο Μύθος της Μήδειας είναι πάντοτε επίκαιρος, γιατί προβάλλει ως φόβητρο την υποτιθέμενη ακραία συνέπεια της ανεξαρτησίας της γυναίκας. Λειτουργεί ως αρνητικό αρχέτυπο […που] απολιθώνει κάθε διάθεση της γυναίκας για ανεξαρτησία και απελευθέρωση». Πρόθεσή της είναι «να βυθιστούμε μέσα στον σκοτεινό πυρήνα της γυναικείας και κατά επέκταση της ανθρώπινης φύσης, αναζητώντας τα θετικά κίνητρα και τα θετικά στοιχεία όλων αυτών των αρνητικών μοντέλων, με βασικό γνώμονα τη σκέψη ότι και η πιο μεγαλειώδης πράξη, στην έσχατη ανάλυσή της, σέρνει πολύ σκοτάδι πίσω της, και το αντίθετο.»