Στο ποίημά της «Η Πηνελόπη γράφει» η Katha Pollitt μάς παρουσιάζει μια θυμωμένη Πηνελόπη, που συγκρίνει τη μοίρα της να μείνει στο σπίτι με τα κουζινικά της με αυτή του άντρα της, που ταξιδεύει στον κόσμο. Ονειρεύεται κάθε νύχτα ότι γκρεμίζει το νοικοκυριό της, αφού πρώτα έχει επιτεθεί με τέτοια μανία στον αργαλειό της, σκίζοντας το σάβανο που υφαίνει, ώστε να ματώνουν τα χέρια της. (Hall 2008)
Το ξήλωμα του υφαντού υπογραμμίζεται για να δείξει μια θυμωμένη Πηνελόπη, η οποία διεκδικεί, με το ξήλωμα του υφαντού, μια ταυτότητα ανεξάρτητη από τον Οδυσσέα. «Γιατί να νοιάζομαι στο κάτω κάτω αν έρθεις πίσω;», ρωτάει. […] Πολλή από τη δύναμη του ποιήματος της Pollitt προέρχεται από την αντίθεση μεταξύ της Πηνελόπης και των χαρακτηριστικών τα οποία συνήθως συνδέουμε με την Πηνελόπη. Περιμένουμε από εκείνη να είναι ευγενική, ήσυχη και στοχαστική. Αυτό το στερεότυπο, βέβαια, είναι ακριβώς αυτό που καταστρέφει τόσο βίαια η Πηνελόπη της Pollitt. Το υφαντό της δεν αντιπροσωπεύει, όπως σε τόσα άλλα ποιήματα, μια παρηγοριά ή έναν εναλλακτικό φανταστικό δικό της κόσμο. Αντιθέτως, αντιπροσωπεύει τον μύθο με τον οποίο έχει συνυφανθεί η Πηνελόπη και επομένως παγιδευτεί μέσα σε αυτόν, τον μύθο στον οποίο την έχει εντάξει η πατριαρχική κουλτούρα, και τον οποίο ξηλώνει με χαρά. Αποτελεί έναν μύθο με τη σύγχρονη έννοια του «ψέματος», δηλαδή της υποκρισίας που νιώθει ότι ζει, και του προσώπου που δείχνει στον κόσμο ενώ μέσα της βράζει από θυμό. (Clayton 2004:102–103)
