Το Λεμονοδάσος είναι ένα μαγεμένο δάσος όπου στήνονται οι παγίδες του έρωτα, ενώ ο έντονος αισθησιασμός και τα παράφορα αισθήματα είναι οι δύο ισχυροί άξονες του μυθιστορήματος (Αναγνωστάκη, 1995: 292 & 295). Στο Λεμονοδάσος η σχέση με την αρχαιότητα συγκροτείται στο βάθος της αφήγησης. Σε ένα μοντερνιστικό αφηγηματικό πλαίσιο επανέρχεται υπό ψευδο-νεοκλασικιστικό ένδυμα η ρομαντική παρουσία των ερειπίων, μετουσιωμένη σε σύμβολο ζωής και στάσης απέναντι στον έρωτα. Ο νεαρός αρχιτέκτονας Παύλος Αποστόλου επιδιώκει μια ανανεωμένη σχέση με τον αρχαίο κόσμο αναζητώντας στα αρχαία ερείπια το φως, την αρμονία, τον ρυθμό. Τα στοιχεία αυτά τα βρίσκει στους Δελφούς, όπου βρίσκεται στην αρχή του μυθιστορήματος, και στις Δελφικές γιορτές. Αντίθετα με τον Παύλο, η Βίργκω βλέπει τους Δελφούς ως τόπο φρίκης και φοβάται την παγερή ακινησία των αγαλμάτων και το βλέμμα του Ηνίοχου (Πασχάλης, 2005: 175).
Το Λεμονοδάσος
ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ, 20ός αι. / 1930
Στοιχεία Έκδοσης:
- Πολίτης, Κοσμάς. 1990. Το Λεμονοδάσος. Αθήνα: Ύψιλον. [1η έκδ. 1930, Αθήνα.]
Βιβλιογραφία-Δικτυογραφία:
- Αναγνωστάκη, Νόρα. 1995. «Κοσμάς Πολίτης». Στον τόμο Διαδρομή. Δοκίμια κριτικής (1960-1995). Αθήνα: Νεφέλη. 277-345.
- Πασχάλης, Μιχαήλ. 2005. «Αρχαιογνωσία και μυθιστόρημα: Από τον Λέανδρο στο Λεμονοδάσος». Στο Η πρόσληψη της αρχαιότητας στο βυζαντικό και νεοελληνικό μυθιστόρημα. Επιμέλεια: Στέφανος Κακλαμάνης, Μιχαήλ Πασχάλης. Αθήνα: Στιγμή. 169-178.
ΨΗΦΙΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, Νόστος. Ο Αρχαιοελληνικός Μύθος στην Παγκόσμια Λογοτεχνία
