Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

Το ποίημα είναι το πρώτο από τα 120 άσματα (cantos), στα οποία είναι χωρισμένο το εκτενές επικό ποίημα του Πάουντ The Cantos, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου γράφτηκε μεταξύ 1912 και 1962. Για το συγκεκριμένο άσμα, ο Πάουντ χρησιμοποίησε το μέτρο και τη σύνταξη της δικής του μετάφρασης-εκδοχής ενός παλιού αγγλοσαξονικού ποιήματος (The Seafarer-Ο Θαλασσοπόρος), ενώ άντλησε το θέμα από τη λατινική εκδοχή της Οδύσσειας του ομηριστή φιλολόγου Andreas Divus (το όνομα του οποίου αναφέρεται στο ποίημα), και συγκεκριμένα από τη Νέκυια: ο Οδυσσέας και οι σύντροφοί του πηγαίνουν στον Κάτω Κόσμο, για να μάθουν τι τους επιφυλάσσει το μέλλον. Εκεί, ο Οδυσσέας συναντά τον Τειρεσία και τον Ελπήνορα, τον σύντροφό του που είχε σκοτωθεί στο νησί της Κίρκης. Το ποίημα έχει επιρροές και από τη Θεία Κωμωδία του Δάντη, στην αρχή της οποίας ο ποιητής κατεβαίνει στον Κάτω Κόσμο, για να συνομιλήσει με τους νεκρούς. Στο τέλος του άσματος παρατίθενται και ορισμένα αποσπάσματα από τον Ύμνο στην Αφροδίτη σε μια εκδοχή στα λατινικά από τον Georgio Dartona τον Κρήτα. O Ύμνος αυτός (μαζί με άλλους Ύμνους Ομηρικούς) συμπεριλαμβανόταν στον τόμο του Divus.
Το ποίημα, που μεταφράστηκε στα ελληνικά μεταξύ άλλων και από τον Σεφέρη, δεν έχει αρχή και τέλος: ο ποιητής θέλησε να μοιάζει με σωζόμενο απόσπασμα αρχαίου κειμένου. Γι' αυτό και τελειώνει με την εξής φράση: «Έτσι λοιπόν» ("So that:") - μια προτροπή προς τον αναγνώστη να συνεχίσει να διαβάζει.