«Ο Pierre Jean Jouve (1887-1976) μέσα στα ποιητικά κείμενα που άφησε για τον Ορφέα —όχι λίγα— θα συνδέσει, στον «Ορφέα» («Orphée») από τη συλλογή του Ουράνια ύλη (Matière céleste, 1937), το βλέμμα που εστράφη απελπισμένο πίσω στο κατώφλι του Άδη με κείνο της πλέουσας κεφαλής:
Το βλέμμα σου στη θάλασσα στοχάζεται […]
ω σάρκα δισυπόστατη ένα με τον πηλό.
Όλα τα ορφικά κείμενα του Jouve, μεταξύ άλλων —δεν είναι τα μοναδικά—, αντανακλούν πιστά το φόβο που ήδη μνημονεύσαμε προς τη γυναίκα (για την ακρίβεια, τη λατρεία προς την εκλιπούσα «γυναίκα»-πρόσωπο αντίκρυ στην αναδυόμενη αφηρημένη και συλλογική «Γυναίκα» των καιρών): Οι περιγραφές των Μαινάδων είναι παντού εύγλωττες. Έτσι μπορούμε να κατανοήσουμε τη διχοστασία που καταδηλώνεται με πόνο στον αμφίσημο ακροτελεύτιο στίχο.»
(Αρμάος 2010:20-21)
«Ο αποχαιρετισμός του Ορφέα»
Στοιχεία Έκδοσης:
- Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. 1998. Ορφέας και Ευρυδίκη στην ποίηση του εικοστού αιώνα. Επιλογή κειμένων Ελένη Βαροπούλου. Αθήνα: Οργανισμός Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.
Βιβλιογραφία-Δικτυογραφία:
- Αρμάος, Δημήτρης. 2010. «Η ομιλούσα κεφαλή στην έξοδο του ορφικού μύθου.» Σύγκριση/Comparaison 21:5-33.
ΨΗΦΙΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, Νόστος. Ο Αρχαιοελληνικός Μύθος στην Παγκόσμια Λογοτεχνία