Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

Το ποίημα ανήκει στις Επαναλήψεις. Σειρά δεύτερη (1968), που γράφτηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης πολιτικών κρατουμένων στο Παρθένι της Λέρου. Στις Επαναλήψεις το μυθολογικό ή ιστορικό προσωπείο θα λειτουργήσει τριπλά: για την καταγγελία του αντιπάλου, για την έκφραση της κρίσης, για την κριτική στους οικείους. Έτσι, οι Επαναλήψεις, παρ' όλη την παραβολική τους μορφή —μάλλον ακριβώς χάρη σ’ αυτήν—, αναφέρονται πιο συγκεκριμένα σε «πρόσωπα και γεγονότα». Στις Επαναλήψεις, λοιπόν, έχουμε τη μυθολογική κάλυψη, την παραβολή, αλλά και την παρουσία του ιστορικού τοπίου πιο έντονη από ποτέ (Προκοπάκη, 1981: 60). Το συγκεκριμένο ποίημα είναι ιστοριογενές «θουκυδίδειο» ποίημα που γράφτηκε τον Απρίλη του 1968, δύο μήνες μετά τη διάσπαση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Το ποίημα φέρει τον υπότιτλο «Κατά Θουκυδίδη» και αναφέρεται στη διάλυση της συνθήκης μεταξύ Αθηναίων και Λακεδαιμονίων. Μέσω της αλληγορίας και της παραβολής, ο ιστορικός «μύθος» προσδίδει στο ποίημα μια διάσταση παροντική. Ο Γ. Ρίτσος, εδώ, περιγράφει το κλίμα που επικρατούσε στον χώρο της Αριστεράς την περίοδο της διάσπασης (εμπάθειες, φανατισμοί, ιδεολογικές αλλά και προσωπικές αντιπαλότητες). Με κάποια απόσταση από τα πράγματα και χωρίς ο ίδιος να μπαίνει στη δίνη του πολιτικού φανατισμού, εκφράζει τη θλίψη του για όλα όσα προηγήθηκαν και όσα ακολούθησαν τη διάσπαση (εσωτερικές διεργασίες, νοσηρές συμπεριφορές, μυστικές διαδικασίες, νέες συμμαχίες). Με λιτούς, πεζολογικούς στίχους περιγράφει όλη την παθογένεια των πρώτων ημερών (Άνθης, 2009).