Το ποίημα ανήκει στη συλλογή Αφροδίτης Ουρανίας και δημοσιεύτηκε στα 1915 (Γράμματα Γ΄, αρ. 25). Στο γνώριμο ποιητικό ύφος του Σικελιανού πραγματεύεται τους βασικούς θεματικούς άξονες της ποίησής του: φύση, μύθος, έρωτας. Το ποίημα εστιάζει στη χρονική στιγμή μετά την αιφνίδια αναχώρηση του Οδυσσέα από το νησί της Καλυψώς. Η Καλυψώ ξεκινά το τραγούδι της και η φωνή της επιβάλλεται σε ολόκληρη τη φύση. Στο τραγούδι της αυτό η Καλυψώ εκφράζει τον πόνο της για τη φυγή του Οδυσσέα, αναπολεί τις στιγμές έρωτα που βίωσαν και τον μέμφεται επειδή αυτός επέλεξε της αγάπη της θνητής του γυναίκας. Από τις 30 τετράστιχες στροφές του ποιήματος οι πρώτες 10 είναι η εντύπωση από το τραγούδι της νύμφης, οι επόμενες 19 σε εισαγωγικά είναι το ίδιο το τραγούδι της νύμφης και η τελευταία στροφή είναι η κατακλείδα του ποιήματος (Ξύδης, 1959: 39-40).
Ο Άγγελος Σικελιανός πλάθει μια μεταομηρική συνέχεια του μύθου της Οδύσσειας. Παρά τα κοινά σημεία που μπορεί κανείς να εντοπίσει ανάμεσα στο ποίημα και την Οδύσσεια, η Καλυψώ του Σικελιανού διαφέρει από αυτήν του Ομήρου. Εκείνο που ενδιαφέρει τον ποιητή είναι η μετατροπή του οδυσσειακού μύθου για τη μετακένωση των ιδεών του μέσω αυτού. Η Καλυψώ είναι γι' αυτόν το κατάλληλο ποιητικό ηχείο για να σχολιάσει το θέμα της υπέρμετρης φιλοδοξίας ενός άντρα που φέρεται υπεροπτικά (Φυλακτού, 1986: 222).
«Το τραγούδι της Καλυψώς»
ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ 20ός αι. / 1915
Στοιχεία Έκδοσης:
- Σικελιανός, Άγγελος. 1966. Λυρικός Βίος. Επιμ. Γ. Π. Σαββίδης. Τόμ. Β΄. Αθήνα: Ίκαρος.
Βιβλιογραφία-Δικτυογραφία:
- Ξύδης, Θεόδωρος. 1959. «Ο Σικελιανός και ο αρχαίος μύθος». Στο Νέα Εστία 611 (Χριστούγεννα 1952): 37-47.
- Φυλακτού, Ανδρέας. 1986. Ο αρχαιοελληνικός μύθος στο Λυρικό Βίο. Συμβολή στη μελέτη των πηγών και της ποιητικής του Άγγελου Σικελιανού. Λευκωσία. Και απόσπασμα στον συγκεντρωτικό τόμο Εισαγωγή στην ποίηση του Σικελιανού. 2011. Επιμ.: Ε. Καψωμένος. Ηράκλειο: Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης. 315-322.
ΨΗΦΙΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, Νόστος. Ο Αρχαιοελληνικός Μύθος στην Παγκόσμια Λογοτεχνία
