Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

Γενικά, στην ποίηση του Άγγελου Σικελιανού ο μύθος δεν χρησιμοποιείται με διακοσμητικό τρόπο και δεν επαναλαμβάνεται όπως παραλαμβάνεται από την αρχαιότητα ή από άλλους μεταγενέστερους φορείς. Αντίθετα, ο ποιητής τροποποιεί τη μυθική μορφή ή το μυθικό θέμα με εφευρετικότητα και νεωτερισμούς, σε σημείο που να μην αναγνωρίζεται το πρωτογενές τους σχήμα (Φυλακτού, 2011: 322). To συγκεκριμένο ποίημα ανήκει στην ενότητα με τον τίτλο «Μπαίνω στον ασφοδελώνα» του εκτενούς ποιήματος Αλαφροΐσκιωτος, που γράφτηκε στα 1907 και πρωτοεκδόθηκε στα 1909. Χωρίς αφηγηματική πλοκή, αποτελείται από 60 μικρές ενεπίγραφες ενότητες, είναι γραμμένο στο α΄ πρόσωπο και περιλαμβάνεται στον πρώτο τόμο του Λυρικού Βίου του Σικελιανού. Αριθμεί 2.293 στίχους και είναι χωρισμένο σε δυο μεγάλα μέρη (1.186 και 1.049 στίχοι αντίστοιχα), με ένα σύντομο (58 στίχοι) «διάμεσο ύμνο». Ο νεαρός αλαφροΐσκιωτος (αυτός που βλέπει τα αόρατα, δηλαδή τα μαγικά πνεύματα) ποιητής γυρίζει στο νησί του από την ξενιτιά ή από τον Κάτω Κόσμο ως μετεμψύχωση αρχαίου έφηβου, και υμνεί σε πρώτο ενικό πρόσωπο τη γενέθλια γη του και τις λαϊκές παραδόσεις της.
Στον Αλαφροΐσκιωτο τα αρχαία μυθολογικά θέματα εμφανίζονται περιορισμένα σε αριθμό αλλά διεξοδικότερα σε έκταση, καθώς έχουμε την εμφάνιση ολόκληρων ενοτήτων στηριγμένων σε μυθολογικά θέματα (Φυλακτού, 2011: 317). Στο συγκεκριμένο ποίημα, ο ποιητής μεταφέρεται συμβολικά στον γνωστό από την Οδύσσεια λειμώνα του Άδη, όπου περιφέρονται ή ησυχάζουν οι σκιές των νεκρών. Ο ασφοδελώνας χαρίζει το «αλαφρό ποδάρι» του Αχιλλέα στον ποιητή, του δυναμώνει την ανάσα και πλαταίνει την όρασή του.