Το ποίημα ανήκει στη δεύτερη και ομώνυμη ενότητα της συλλογής Το προεόρτιον (1986). Η ενότητα αυτή αποτελείται από επτά μέρη, και κυριαρχεί σε αυτήν η μυθική μορφή της Περσεφόνης. Πρόκειται για μια επιλογή καθόλου τυχαία, καθώς «εξυπηρετεί τον προβληματισμό του ποιητή στην αντίθεση: ζωή-θάνατος» (Σπυροπούλου, 1988: 158). Το συγκεκριμένο δεύτερο μέρος της ενότητας αναφέρεται άμεσα στην Περσεφόνη. Το τοπίο είναι σκοτεινό, και μέσα από αυτό αναδεικνύεται η μορφή της Περσεφόνης. Ο ποιητής απευθύνεται σε έναν θεόμορφο άντρα και τον προτρέπει να στρέψει το βλέμμα του προς αυτήν. Η Περσεφόνη παρουσιάζεται στο ποίημα με διττό τρόπο· και ως πηγή της χαράς και της ζωής αλλά και ως σύμβολο του θανάτου, που ό,τι αγγίζει το εξαϋλώνει. Γενικά, το ποίημα συνιστά έναν ύμνο προς τη μυθική μορφή της Περσεφόνης, που συμβολίζει την αρμονική ένωση της ζωής με τον θάνατο (Γιαννοπούλου, 2014: 34).
«Το πράο σκοτάδι — είπα»
ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ, 20ός αι. / 1984
Στοιχεία Έκδοσης:
- Παπαδίτσας, Δ. Π. 1986. Το Προεόρτιον. Αθήνα: Στιγμή. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Δ. Π. Παπαδίτσας. 1997. Ποίηση Αθήνα: Μέγας Αστρολάβος-Ευθύνη.
Βιβλιογραφία-Δικτυογραφία:
- Γιαννοπούλου, Αικατερίνη. 2014. «Ο αρχαίος ελληνικός μύθος στην ποίηση του Δ. Π. Παπαδίτσα». Μεταπτυχιακή διπλωματική εργασία. Τμήμα Φιλολογίας. Τομέας ΜΝΕΣ. Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
- Σπυροπούλου, Xρύσα. 1988. «Αναζητώντας το μύθο στη συλλογή Προεόρτιον του Δ. Π. Παπαδίτσα». Τετράδια Ευθύνης 28 : 158-162.
ΨΗΦΙΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, Νόστος. Ο Αρχαιοελληνικός Μύθος στην Παγκόσμια Λογοτεχνία
