Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

Ο Στέλιος Λύτρας στο έργο του Ελπήνωρ χρησιμοποιεί το μυθικό σύμβολο του Ελπήνορα προκειμένου να εκφράσει τη σύγχρονη θέση για την άσκοπη θυσία της ζωής των νέων πάνω στην άνθιση της ζωής τους. Κουβαλώντας μια ποιητική παράδοση από τον Όμηρο ώς τον Σεφέρη και τον Σινόπουλο, και από τον Πάουντ έως τον Έλιοτ, εκφράζει τον ποιητικό καημό για μια θυσία που γίνεται στο όνομα κάποιας εξουσίας ή κάποιων ιδανικών, που στέλνουν τους νέους να πολεμήσουν και να χαθούν άδοξα σαν τον ομηρικό Ελπήνορα, σε μακρινά και άγνωστα ακρογιάλια. Ο εμπειρικός ευδαιμονισμός και ο άκρατος αισθησιασμός συνδέεται με τις ομηρικές αντιλήψεις για τη δύναμη της μοίρας και για το θρησκευτικό χρέος των ζωντανών προς τους νεκρούς. Η αντικειμενική συστοιχία των αρχαίων καιρών με τους σημερινούς γίνεται με έναν ιδιαίτερα ευφυή τρόπο, που αναδεικνύει και τον ιδεολογικό πυρήνα του ποιήματος: ο Ελπήνορας —η νεότητα, η χαρά, ο έρωτας— είναι τα θύματα του πολέμου που προκαλούν διάφοροι Μενέλαοι, που στις ημέρες μας έχουν άλλα ονόματα (Καραντώνης, 1981: 762-763).