Το ποίημα εντάσσεται στη συλλογή Της μοναξιάς και της έπαρσης (1951). Πρόκειται για έναν μονόλογο της Αντιγόνης αναφορικά με τα αισθήματά της έπειτα από την απόφασή της να παρακούσει τις διαταγές σχετικά με την ταφή του αδερφού της Πολυνείκη. Το ίδιο θέμα πραγματεύεται η Ζωή Καρέλλη στο εκτενέστερο ποίημα του 1955 «Της Αντιγόνης προς την Ισμήνη». Το συγκεκριμένο ποίημα αποτελεί ένα ολοκληρωμένο πορτρέτο της μυθικής Αντιγόνης. Καθώς πλησιάζει προς το τέλος της, αμφιβάλλει για την ορθότητα της παρόρμησής της και χάνει την εμπιστοσύνη της προς τους θεούς. Η διχοτόμηση και η αμφιβολία της ηρωίδας ενσαρκώνει τον σύγχρονο προβληματισμό της Ζωής Καρέλλη σε μια εποχή όπου η διχογνωμία διατρέχει θέματα ηθικού και πνευματικού περιεχομένου. Το μυθικό πρόσωπο της Αντιγόνης γίνεται το όχημα για να θίξει η ποιήτρια ζητήματα αυτοπροσδιορισμού της γυναικείας ταυτότητας, καθώς και το θέμα της υποταγής της γυναίκας στην αντρική εξουσία (Robinson, 1996: 114).
«Αντιγόνη»
ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ, 20ός αι. / 1951
Στοιχεία Έκδοσης:
- Καρέλλη, Ζωή. 1951. Της μοναξιάς και της έπαρσης. Θεσσαλονίκη. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Ζωή Καρέλλη. 1973. Τα ποιήματα της Ζωής Καρέλλη. Τόμ. A΄ (1940-1955). Αθήνα: Οι εκδόσεις των φίλων.
Βιβλιογραφία-Δικτυογραφία:
- Σπυροπούλου, Χρύσα. 1988.Ο αρχαιοελληνικός κόσμος στην ποίηση της Ζωής Καρέλλη. Θεσ/νίκη: Αγροτικές Συνεταιριστικές εκδόσεις.
- Robinson, Christopher. 1996. "'Helen or Penelope?' Women writers, myth and the problem of gender roles". Στο Peter Mackridge (edited) Ancient Greek Myth in Modern Greek Poetry. Essays in Memory of C.A. Trypanis. London: Frank Cass. 109-120.
ΨΗΦΙΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, Νόστος. Ο Αρχαιοελληνικός Μύθος στην Παγκόσμια Λογοτεχνία
