Το ποίημα ανήκει στη συλλογή Κασσάνδρα και άλλα ποιήματα (1955) και αποτελεί την εκτενέστερη εκδοχή του ποιήματος «Αντιγόνη» του 1951. Στο ποίημα αυτό ο λόγος παραχωρείται στην Αντιγόνη, η οποία, απευθυνόμενη στην αδελφή της, εξηγεί τους λόγους που την ωθούν στην απόφασή της να παρακούσει τις διαταγές, αλλά και τα (συν)αισθήματα που της προκαλεί αυτή η απόφαση· απόφαση που εν γνώσει της την οδηγεί στον θάνατο. Η Αντιγόνη εξομολογείται τις αμφιβολίες και τους φόβους της σχετικά με την πράξη της, και με τρόπο αντιηρωικό αδιαφορεί για τον θαυμασμό των επερχόμενων γενεών, εκφράζοντας την αιώνια σύγκρουση ανάμεσα σε δύο κόσμους, τον «φύσει» και τον «νόμω». Το μυθικό πρόσωπο της Αντιγόνης γίνεται το όχημα για να θίξει η ποιήτρια ζητήματα αυτοπροσδιορισμού της γυναικείας ταυτότητας, καθώς και το θέμα της γυναικείας υποταγής στην αντρική εξουσία (Robinson, 1996: 114).
«Της Αντιγόνης προς την Ισμήνη»
ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ, 20ός αι. / 1955
Στοιχεία Έκδοσης:
- Καρέλλη, Ζωή. 1955. Κασσάνδρα και άλλα ποιήματα. Αθήνα: Τυπ. Προμηθεύς. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Ζωή Καρέλλη. 1973. Τα ποιήματα της Ζωής Καρέλλη. Τόμ. B΄ (1955-1973). Αθήνα: Οι εκδόσεις των φίλων.
Βιβλιογραφία-Δικτυογραφία:
- Robinson Christopher. 1996. "'Helen or Penelope?' Women writers, myth and the problem of gender roles". Στο Mackridge Peter (edited) Ancient Greek Myth in Modern Greek Poetry. Essays in Memory of C.A. Trypanis.London: Frank Cass. 109-120.
- Σπυροπούλου, Χρύσα. 1988.Ο αρχαιοελληνικός κόσμος στην ποίηση της Ζωής Καρέλλη. Θεσ/νίκη: Αγροτικές Συνεταιριστικές εκδόσεις.
ΨΗΦΙΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, Νόστος. Ο Αρχαιοελληνικός Μύθος στην Παγκόσμια Λογοτεχνία
