Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

Το ποίημα εντάσσεται στη συλλογή Αντιθέσεις (1957). Πρόκειται για έναν μονόλογο της Ευρυδίκης πάνω στα ζητήματα της ηδονής και της οδύνης, του έρωτα, της ζωής και του θανάτου. Άλλες εκδοχές του ίδιου μύθου είχαν παρουσιαστεί και στα δύο ποιήματα που φέρουν τον τίτλο «Ευρυδίκη» του 1949 και του 1951. Η Ζωή Καρέλλη χρησιμοποιεί τον γνωστό μύθο δίνοντάς του καινούρια μορφή. Κουρασμένη από την ηδονή του σώματος και εξαντλημένη από την οδύνη του θανάτου, η Ευρυδίκη προσπαθεί ν' αποθαρρύνει τον Ορφέα να την επαναφέρει στη ζωή και τον καλεί να γευτεί, όπως και αυτή, «την πυκνήν ανυπαρξία» (Φρέρης, 2000: 114). Η Ζωή Καρέλλη με τον τρόπο αυτό σχολιάζει την ηδονή ως μαγεία προσωρινή, συνυφασμένη με τον πόνο, την οδύνη και τον θάνατο. Στο τέλος του ποιήματος και μέσα σε παρένθεση η ποιήτρια κάνει νύξη για τον τρόπο με τον οποίο πέθανε ο Ορφέας, ο οποίος, σύμφωνα με τον μύθο, κατακρεουργήθηκε από τις Μαινάδες γιατί αρνήθηκε τον έρωτά τους. Το ερώτημα που τίθεται, λοιπόν, είναι «γιατί πέθανε τέτοιο θάνατο;», δεδομένου ότι η παροδικότητα του έρωτα χαρακτηρίζει τη σκληρή ανθρώπινη πραγματικότητα, αν και η αιωνιότητα είναι στον έρωτα η πιο βαθιά ανάγκη (Σπυροπούλου, 1988: 46-48). Η ποιήτρια Ευρυδίκη-Καρέλλη συνειδητοποιεί την ανθρώπινη μοίρα και ακινητοποιεί τον χρόνο με τον λόγο της, την ποίησή της. Πρόκειται για μια συνειδητή νίκη του νου και της ποίησης πάνω στο συναίσθημα του φόβου του θανάτου. Το μυθικό πρόσωπο της Ευρυδίκης γίνεται το όχημα για να αναφερθεί η ποιήτρια στο θέμα της σχέσης της γυναίκας με τη δημιουργικότητα (Robinson, 1996: 114).