Πρόκειται για το δέκατο ποίημα της σειράς ποιημάτων του Νικήτα Ράντου «Έντεκα και δύο ποιήματα». Σε αυτό η Ευρυδίκη γίνεται σύμβολο της ζωής που χάνεται για πάντα, καθώς ο θάνατος ανά πάσα στιγμή καραδοκεί. «Άσβηστον» φως που μάχεται το σκοτάδι του θανάτου είναι ο λόγος, καθώς «της φλογεράς λύρας η αδαμάντινη λάμψη διακόπτει το χάος». Στο ποίημα, επομένως, η τέχνη προβάλλεται ως αντίδοτο του θανάτου.
«Την Ευρυδίκη που θα χάσεις την έχεις ήδη χάσει»
ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ, 20ός αι. / 1977
Στοιχεία Έκδοσης:
- Κάλας, Νικόλαος.1977. Οδός Νικήτα Ράντου. Αθήνα: Ίκαρος.
ΨΗΦΙΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, Νόστος. Ο Αρχαιοελληνικός Μύθος στην Παγκόσμια Λογοτεχνία
