Το ποίημα ανήκει στα Αναγνωρισμένα Ποιήματα του ποιητή (1897–1933;). Γράφτηκε τον Μάιο του 1900 και δημοσιεύτηκε τον Δεκέμβριο του 1901 στο Αιγυπτιακόν Ημερολόγιον του έτους 1902. Στον μυθικό του πυρήνα συμψηφίζει δύο πηγές, τον ομηρικό Ύμνο στη Δήμητρα και τον Απολλόδωρο. Το ποίημα πραγματεύεται τον μύθο σύμφωνα με τον οποίο ο Αχιλλέας και ο Δημοφώντας δεν έγιναν αθάνατοι λόγω κάποιας ανθρώπινης παρέμβασης που διέκοψε το έργο των θεών. Πιο συγκεκριμένα, ο πατέρας του πρώτου και βασιλιάς της Φθίας, Πηλέας, και η μητέρα του δεύτερου και βασίλισσα της Ελευσίνας, Μετάνειρα, εμπόδισαν αντίστοιχα τη Θέτιδα και τη Δήμητρα να ολοκληρώσουν το πέρασμα των δύο βρεφών από την πυρά της αφθαρσίας. Κατά την ποιητική μετουσίωση του μύθου, ο ποιητής σέβεται τα μυθικά του πρότυπα και δεν τα ανατρέπει (Μαρωνίτης, 2007: 49, 52). Σε ένα πρώτο επίπεδο, το ποίημα προλέγει τον θάνατο τόσο του Αχιλλέα όσο και του Δημοφώντα. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, θέμα του ποιήματος είναι η μόνιμη παρεξήγηση θεών και ανθρώπων, ένα θέμα ιδιαίτερα προσφιλές στον Κ. Π. Καβάφη. Οι θεοί είναι αδιάφοροι απέναντι στους ανθρώπους και την ανθρώπινη μοίρα, αλλά κι όταν θελήσουν να κάνουν κάποιο καλό για τους ανθρώπους, οι τελευταίοι διακόπτουν το έργο τους.
«Διακοπή»
ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ, 20ός αι. / 1900
Στοιχεία Έκδοσης:
- Καβάφης, Κ. Π. [1991] 1995. Τα Ποιήματα. Τόμ. Α΄ (1897–1918). Επιμ. Γ. Π. Σαββίδης. 4η έκδ. Αθήνα: Ίκαρος.
Βιβλιογραφία-Δικτυογραφία:
- ΨΗΦΙΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ. ΑΝΕΜΟΣΚΑΛΑ, Κ. Π. Καβάφης.
- Μαρωνίτης, Δ. Ν. 2007. «Κ.Π.Καβάφης: Ένας ποιητής-αναγνώστης». Στο Κ. Π. Καβάφης. Μελετήματα. 39-62. Αθήνα: Πατάκης.
ΨΗΦΙΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, Νόστος. Ο Αρχαιοελληνικός Μύθος στην Παγκόσμια Λογοτεχνία
