Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

Ο ποιητής οικειοποιείται τον μύθο σύμφωνα με τον οποίο, όταν η Σελήνη ερωτεύτηκε τον Ενδυμίωνα, ο Δίας τού χάρισε τη δυνατότητα να κοιμηθεί έναν αιώνιο ύπνο, διατηρώντας για πάντα τη νεότητά του. Στο συγκεκριμένο ποίημα, το ποιητικό υποκείμενο μεταμορφώνεται σε Ενδυμίωνα, υιοθετώντας την κατάσταση της ύπνωσης, η οποία όμως δεν είναι μόνιμη. Ο ποιητής, μισός μέσα στο όνειρο και μισός έξω, από τη μια βιώνει τα τραύματα της ιστορικής πραγματικότητας και από την άλλη βρίσκει διέξοδο και ανακούφιση στην ονειροπόληση («Από τη μια μεριά ξυπνώ και κλαίω για τα που μου επάρθηκαν αθύρματα / Και από την άλλη κοιμούμαι / Τη στιγμή που ο Ελευθέριος φεύγει και η Ιωνία χάνεται»), προσχωρώντας στα δικά του προσωπικά οράματα. Και μπορεί να «κοιμάται πιο βαθιά εκείνος που έχει περιβραχεί από την ιστορία», αλλά κάποτε οι αυταπάτες διαλύονται και γίνεται συνείδηση το γεγονός ότι «Ποίηση μόνον είναι/ Κείνο που απομένει. Ποίηση. Δίκαιη και ουσιαστική κι ευθεία…».