Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

Το ποίημα παραπέμπει στον Όμηρο και στην Οδύσσεια (ραψωδία λ, Νέκυια), όταν το καράβι του Οδυσσέα φτάνει στην άκρη του Ωκεανού, στη χώρα των Κιμμερίων, κοντά στο βασίλειο του Άδη, όπου επικρατεί πάντα «νύχτα». Σύμφωνα με τον Δ. Ν. Μαρωνίτη (1982: 615), διακρίνουμε την ηλιοκεντρική αισιοδοξία του Οδυσσέα Ελὐτη, καθώς η επιφάνεια ή η αφάνεια του ήλιου είναι τόσο σημαντικές, ώστε με το σήμα αυτό διαιρείται η γη γεωγραφικά και διχάζεται ο πολιτισμός της. Επιπλέον, ο ποιητής υποβάλλει μια παρετυμολογία, σχετίζοντας φθογγολογικά την Ελένη με τον ήλιο. Η ηλιακή αυτή Ελένη του Ελύτη μάς θυμίζει μια άλλη παρετυμολογική απόπειρα του Αισχύλου, καθώς στον Αγαμέμνονα η Ελένη συνδέεται ετυμολογικά με το ἑλεῖν, το απαρέμφατο δηλαδή αορίστου β΄ του αἱρεῖν, που σημαίνει σκοτώνω και κυριεύω.