Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

Το ποίημα ανήκει στη συλλογή Ο αγρός της τύχης (1972). Βασικό θέμα της συλλογής, όπως άλλωστε και της ποίησης του Δημουλά στο σύνολό της, είναι η τύχη. Σύμφωνα με τον Άθω Δημουλά, η κάθε ατομική περίπτωση δεν είναι παρά μια τυχαία πραγματοποίηση μέσα από μια απειρία δυνατοτήτων. Οι συνέπειες της επώδυνης αυτής βιοθεωρίας του εκφράζονται ποιητικά με τρόπους που μόνο η λεπτή ψυχολογική ποίηση ή η ποιητική φιλοσοφία κατέχουν. Τα ποιήματά του αποδεικνύουν πως η ποίησή του απευθύνεται σε ανθρώπους που είναι παθιασμένοι για καινούριες ή για σωστές αλήθειες, λεπτές, πάντα δυσδιάκριτες, και που προέρχονται από μια εποπτεία και του ιστορικού και του μεταφυσικού χρόνου (Καραντώνης, 1974: 766-767). Στο συγκεκριμένο ποίημα, ο ποιητής από τον «αγρό της τύχης» επιλέγει και παρουσιάζει διαφορετικές δυνατότητες πραγμάτωσης του μύθου του Ιάσονα, που τις κράτησε στο «αγέννητο» η «τυχαία μοναδική πραγματοποίηση»· ο Ιάσονας θα μπορούσε να δέσει το νήμα και να μην το κρατάει για χάρη του η Αριάδνη, θα μπορούσε να είχε θυμηθεί να απλώσει τα λευκά πανιά κατά την επιστροφή του στην Αθήνα. Οι δυνατότητες αυτές, όμως, δεν πραγματώθηκαν ποτέ, αλλά, αν πραγματώνονταν, θα έδιναν άλλη ρότα στη ζωή του Ιάσονα: δεν θα έμπλεκε σε επίπονους έρωτες, δεν θα πέθαινε ο πατέρας του. Ουσιαστικά, ο ποιητής με τον τρόπο αυτό διαμορφώνει νέα κριτήρια ζωής, αποδεικνύοντας πως αυτά που θεωρούμε ως «δεδομένα» είναι, τελικά, αμφισβητήσιμα.