Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

Το συγκεκριμένο ποίημα ανήκει στη συλλογή Η εφηβεία της λήθης (1η έκδοση: 1994, εκδόσεις «Στιγμή»). Η θέαση των αγαλμάτων γίνεται η αφόρμηση για να εκφραστεί ποιητικά η Κική Δημουλά. Γενικά, το άγαλμα παίζει καθοριστικό ρόλο στην ευκρίνεια του μύθου και των μηνυμάτων της ποίησης της Κικής Δημουλά. Το «σύμβολο» άγαλμα αποδεικνύει τις οφειλές της ποιήτριας της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς τόσο στη γενιά του τριάντα όσο και στον Κ.Π. Καβάφη. Τα αγάλματα της Κικής Δημουλά αναμένουν τη δικαίωσή τους, οικειοποιούνται ανθρώπινες ιδιότητες και δίνουν την ψευδαίσθηση της συμμετοχής τους στον ανθρώπινο σπαραγμό. Στην Κική Δημουλά, όμως, το άγαλμα δεν συνδέεται με την εκάστοτε ιστορική συγκυρία. Στο σημείο αυτό, η ποιήτρια ακολουθεί μια πορεία αντίστροφη από αυτήν της γενιάς του Τριάντα. Η ποιητική της σκέψη βαδίζει από το εξωτερικό περίβλημα προς τον εσωτερικό κόσμο του αγάλματος, που πάλλεται από συγκίνηση και οργή. Η πορεία της αυτή συμβολίζει και την πορεία της γενιάς της, η οποία στρέφεται απεγνωσμένα προς την αναζήτηση του χαμένου εσώτερου εαυτού της. Τα αγάλματα της Κικής Δημουλά είναι φορείς ενός προπατορικού αμαρτήματος που τα καταδίκασε στην αιώνια ακινησία και αποτελούν σύμβολα προσωπικού μαρτυρίου, σε μια εποχή όπου τα συλλογικά οράματα έχουν αποτύχει (Δαβέττας, 1989: 343-346). Στο συγκεκριμένο ποίημα, η ποιήτρια αναφέρεται στο άγαλμα του Ερμή του Πραξιτέλη (Αρχαιολογικό Μουσείο Ολυμπίας) και σε μια προτομή, που πιθανολογείται ότι είναι του Αντίνοου. Πιο συγκεκριμένα, η ποιήτρια παρατηρεί πως ο Ερμής του Πραξιτέλη μαγνητίζει τους επισκέπτες του αρχαιολογικού μουσείου, αλλά η ίδια αισθάνεται θαυμασμό για μια προτομή, της οποίας η θαμπάδα οδηγεί συνειρμικά στον θάνατο. Ο χρόνος και η φθορά , επομένως, για άλλη μια φορά, αισθητοποιούνται στην ποίηση της Κικής Δημουλά μέσω των γλυπτών, ενώ η φθαρτότητα της ανθρώπινης φύσης χρεώνεται ως αδυναμία του θείου να δώσει λύση στο αιώνιο ανθρώπινο πρόβλημα (Παπαστάθη, 2014: 137-138 & 235). Αυτή η «προτομή πιθανότητας» γίνεται η αφόρμηση για να εκφράσει η ποιήτρια την επιθυμία της για μια πιθανή επιστροφή του αγαπημένου της προσώπου, για την οποία γνωρίζει εκ των προτέρων ότι δεν θα είναι ποτέ ολοκληρωτική.