Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

Το συγκεκριμένο ποίημα ανήκει στη συλλογή Ενός λεπτού μαζί (1998, εκδόσεις «Ίκαρος»). Ο τίτλος του βιβλίου υποδεικνύει τον άξονα και την ηθική του ιστορούμενου από την ποιήτρια κόσμου: «το μαζί», το «συν», η ευφορία, ο πολλαπλασιασμός, ο εορτασμός της ψυχής, είναι ληξιπρόθεσμα, οριακά, ενός λεπτού επικράτεια, ενός λεπτού σύμπαν — αλλά σύμπαν. Γιατί πάνω ακριβώς στο σύνορο του (ζωτικού) ενός λεπτού, αν όχι ήδη από μέσα, καιροφυλακτεί το τέλος, η διάλυση, η ματαιότητα, ο θάνατος. Ο χρόνος —θεμελιώδης γνώση του ανθρώπου αυτή— είναι πάντα με το μέρος του: «Δεν είναι λέξη ο καιρός. Είναι ο κακοήθης όγκος της στιγμής» (Μπουκάλας, 1998). Στο συγκεκριμένο ποίημα γίνονται άμεσες αναφορές στη μητροκτόνο Μήδεια, καθώς και στον τυφλό Οιδίποδα, ενώ έμμεσες αναφορές γίνονται στην ταφή του Πολυνείκη από την Αντιγόνη και στη θυσία της Ιφιγένειας στην Αυλίδα. Κοινό σημείο όλων αυτών των μυθολογικών αναφορών δεν είναι παρά ο θάνατος, ένας θάνατος που γράφεται με λέξεις και έτσι διαιωνίζεται η τραγωδία του ανθρώπινου γένους, η φθαρτή μας φύση, αφού το μόνο που ο μύθος και η διαχρονικότητά του αποδεικνύουν είναι η φθαρτότητα, το πέρασμα του χρόνου (Παπαστάθη, 2014: 258).