Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

Το ποίημα ανήκει στη συλλογή Το λίγο το κόσμου [1η έκδοση: 1971 | 2η έκδοση: 1983 (εκδόσεις «Νεφέλη» ) | 3η έκδοση: 1990 (εκδόσεις «Στιγμή»)]. Ο τίτλος της συλλογής παραπέμπει και στο περιεχόμενο των ποιημάτων της· ποιήματα που αναδεικνύουν «το λίγο του κόσμου», τη ματαιότητά του. Ως μοναδική ανακούφιση προβάλλεται η αποκάλυψη της ματαιότητας αυτής, στην οποία προβαίνει η ποιήτρια με όπλο τη σκωπτικότητά της. Η καβαφοκαρυωτακική διάλεκτος που χρησιμοποιεί, με αποκλίσεις προς καθαρευουσιάνικες εκφράσεις και λόγια επιρρήματα, υποβοηθούν την έκφραση της σκωπτικής της διάθεσης. Η θεματική των ποιημάτων είναι ποικίλη: έρωτας, φύση, τοπία, μνήμες, το σήμερα, το αύριο, το σπίτι, οι εποχές, προβάλλουν σαν ξεθωριασμένες φωτογραφίες (Καραντώνης, 1987: 484). Το συγκεκριμένο ποίημα αναφέρεται στο αίνιγμα του έρωτα, το οποίο παραμένει άλυτο για την ποιήτρια, που «στάθηκε πιστή», όπως η Πηνελόπη, «στη σκοτεινή ολιγωρία του». Η μετατροπή του ενικού αριθμού Πηνελόπη σε Πηνελόπες αναδεικνύει την έννοια της συλλογικότητας του φύλου και αποτελεί σχόλιο για την αδύναμη θέση των γυναικών απέναντι στον έρωτα. Εκτός από το αίνιγμα του έρωτα, υπάρχει και το αίνιγμα του θανάτου, απέναντι στο οποίο η ποιήτρια αισθάνεται «ψυχωμένη». Το δίπολο έρως-θάνατος συνιστά τον θεματικό άξονα του ποιήματος, ενώ ο μύθος γίνεται το κατάλληλο αφηγηματικό πλαίσιο, προκειμένου να μιλήσει η ποιήτρια για τη ματαίωση του έρωτα και το αναπόφευκτο του θανάτου, στην προσπάθειά της να μετουσιώσει ποιητικά την αντιφατική κατάσταση του ανθρώπου (Παπαστάθη, 2014: 251).