Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

Μια ευρύτερη αρχαιογνωσία διακρίνει την ποιήτρια Κική Δημουλά, η οποία διοχετεύεται στα αρχαιόθεμα και αρχαιόμυθα ποιήματά της με μυθολογικές και αρχαιοελληνικές αναφορές (Στέφος, 2015: 63). Το συγκεκριμένο ποίημα ανήκει στη συλλογή Επί τα ίχνη (1η έκδοση: 1963, εκδόσεις «Φέξης» | 2η έκδοση: 1989, εκδόσεις «Στιγμή»). Η παρουσία των αγαλμάτων παίζει καθοριστικό ρόλο στην ευκρίνεια του μύθου και των μηνυμάτων της ποίησης της Κικής Δημουλά. Το «σύμβολο» άγαλμα αποδεικνύει τις οφειλές της ποιήτριας της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς τόσο στη γενιά του Τριάντα όσο και στον Κ.Π. Καβάφη. Τα αγάλματα της Κικής Δημουλά αναμένουν τη δικαίωσή τους, οικειοποιούνται ανθρώπινες ιδιότητες και δίνουν την ψευδαίσθηση της συμμετοχής τους στον ανθρώπινο σπαραγμό. Στην Κική Δημουλά, όμως, το άγαλμα δεν συνδέεται με την εκάστοτε ιστορική συγκυρία. Στο σημείο αυτό, η ποιήτρια ακολουθεί μια πορεία αντίστροφη από αυτήν της γενιάς του Τριάντα. Η ποιητική της σκέψη βαδίζει από το εξωτερικό περίβλημα προς τον εσωτερικό κόσμο του αγάλματος, που πάλλεται από συγκίνηση και οργή. Η πορεία της αυτή συμβολίζει και την πορεία της γενιάς της, η οποία στρέφεται απεγνωσμένα προς την αναζήτηση του χαμένου εσώτερου εαυτού της. Τα αγάλματα της Κικής Δημουλά είναι φορείς ενός προπατορικού αμαρτήματος που τα καταδίκασε στην αιώνια ακινησία και αποτελούν σύμβολα προσωπικού μαρτυρίου, σε μια εποχή όπου τα συλλογικά οράματα έχουν αποτύχει (Δαβέττας, 1989: 343-346). Σε πολλές περιπτώσεις, τα αγάλματα αυτά βρίσκονται σε δημόσιους χώρους, σε πάρκα ή σε κήπους, ενώ η ποιήτρια «συνομιλεί» μαζί τους και μοιράζεται το αίσθημα της μοναξιάς που τα διακατέχει. Στο συγκεκριμένο ποίημα, το ποιητικό υποκείμενο διαλέγεται με το άγαλμα της Θεάς Αφροδίτης που κοσμεί τον κήπο ενός σπιτιού στη γωνία Κοδριγκτόνος και Κυψέλης. Τελικά, ο άνθρωπος μοιράζεται τη μοίρα του αγάλματος, γίνεται και αυτός άγαλμα, βιώνοντας τη μοναξιά ως μια κατάσταση που χαρακτηρίζει τους φθινοπωρινούς ανθρώπους. Το άγαλμα της Αφροδίτης αισθητοποιεί τη μοναξιά του ανθρώπου, εκφράζοντας τη μελαγχολική του διάθεση (Παπαστάθη, 2014: 108, 381).