Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

Μια ευρύτερη αρχαιογνωσία διακρίνει την ποιήτρια Κική Δημουλά, η οποία διοχετεύεται στα αρχαιόθεμα και αρχαιόμυθα ποιήματά της με μυθολογικές και αρχαιοελληνικές αναφορές (Στέφος, 2015: 63). Το συγκεκριμένο ποίημα ανήκει στη συλλογή Το λίγο το κόσμου [1η έκδοση: 1971 | 2η έκδοση: 1983 (εκδόσεις «Νεφέλη» ) | 3η έκδοση: 1990 (εκδόσεις «Στιγμή»)]. Ο τίτλος της συλλογής παραπέμπει και στο περιεχόμενο των ποιημάτων της· ποιήματα που αναδεικνύουν «το λίγο του κόσμου», τη ματαιότητά του. Ως μοναδική ανακούφιση προβάλλεται η αποκάλυψη της ματαιότητας αυτής, στην οποία προβαίνει η ποιήτρια με όπλο τη σκωπτικότητά της. Η καβαφοκαρυωτακική διάλεκτος που χρησιμοποιεί, με αποκλίσεις προς καθαρευουσιάνικες εκφράσεις και λόγια επιρρήματα, υποβοηθούν την έκφραση της σκωπτικής της διάθεσης. Η θεματική των ποιημάτων είναι ποικίλη: έρωτας, φύση, τοπία, μνήμες, το σήμερα, το αύριο, το σπίτι, οι εποχές προβάλλουν σαν ξεθωριασμένες φωτογραφίες (Καραντώνης, 1987: 484). Το συγκεκριμένο ποίημα αποτελεί έναν μονόλογο του ποιητικού υποκειμένου. Σαφείς είναι οι αναφορές στον μύθο της θυσίας της Ιφιγένειας στην Αυλίδα, οι οποίες παραπέμπουν στο μοτίβο της αδικαίωτης γυναικείας θυσίας και της αναίτιας αναμονής. Στο συγκεκριμένο ποίημα, η Ιφιγένεια της Κικής Δημουλά έχει συνείδηση της αδικίας που συντελείται εις βάρος της και εξεγείρεται, αποτελώντας έναν αντιθετικό αντικατοπτρισμό της Ιφιγένειας του Ευριπίδη. Τελικά, οι προφητείες του Κάλχα για τη θυσία της Ιφιγένειας-γυναίκας υπήρξαν άστοχες και προκαλούν τη μήνιν της γράφουσας, ενώ ο μύθος χάνει την ιερότητα και την αδιαμφισβήτητη αξία του (Παπαστάθη, 2014: 256).