Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

Το ποίημα ανήκει στη συλλογή Επιτάφιος (1951) και μελοποιήθηκε από τον Μάνο Χατζιδάκι. Ολόκληρη η ποίηση του Τάκη Βαρβιτσιώτη κινείται γύρω από δύο άξονες: την παιδική αθωότητα και την αισθητική πίστη. Πιο συγκεκριμένα, ο ποιητής καταργεί τον χρόνο και προχωρεί σε μια μυθοποίηση του φυσικού και του πραγματικού στοιχείου, έτσι ώστε να μπορεί να βλέπει τη ζωή μέσα από το αισθητικό φαινόμενο. Πιστεύει στη μαγική στιγμή που αίρει τις αντιθέσεις, ταυτίζοντας την ομορφιά με την καλοσύνη. Και είναι τόσο αφοσιωμένος σε αυτό, ώστε συχνά μένει κατάπληκτος μπροστά στον θάνατο (Στεργιόπουλος, 1990: 598-600). Στο συγκεκριμένο ποίημα, ο θάνατος του μυθικού Άδωνη μετατρέπεται σε κάλεσμα για ζωή. Πιο συγκεκριμένα, ο Άδωνης, γνωστός για την ομορφιά του και αντικείμενο του πόθου για την Περσεφόνη και την Αφροδίτη, βρήκε τραγικό θάνατο σε πολύ νεαρή ηλικία, καθώς κάπρος τον τραυμάτισε θανάσιμα. Ο ποιητής μάς καλεί να θρηνήσουμε για τον χαμό του όμορφου νέου, ταυτόχρονα όμως ο θρήνος αυτός μετατρέπεται σε κάλεσμα για ζωή, καθώς στην ποίηση του Τ. Βαρβιτσιώτη η ζωή χάνει τη σκληρότητά της και ξαναγυρίζει σε μια κατάσταση παιδικής αθωότητας.