Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

Τα δύο αποσπάσματα εντάσσονται στην αφηγηματική σύνθεση του Γ. Χειμωνά Ο εχθρός του ποιητή, που είναι διαρθρωμένη σε τρία μέρη — αυτόνομες νουβέλες κατά τον συγγραφέα, τον «Εχθρό του ποιητή», τον «Διάδρομο» και τον «Βοηθό των χαμένων» (από στίχο του Σοφοκλή). Το δεύτερο κομμάτι λειτουργεί σαν ένα μουσικό ιντερμέδιο, γεμάτο από μοτίβα έρωτα και θανάτου, που στα άλλα δύο κύρια μέρη του βιβλίου κυριαρχούν ως αφηγηματικά στοιχεία (Χατζηιωάννου, 1990). Το βιβλίο αφηγείται αποσπάσματα από τη ζωή του ήρωα, ενός ποιητή που βιώνει με τρόπο ποιητικό τη ζωή του. Υπάρχει μια συγκεκριμένη ζωή του ποιητή. Είναι 37 ετών, έχει μια δίδυμη αδελφή, που ζει μόνιμα στο εξωτερικό, έχει μητέρα και μια ερωτική σχέση με μια γυναίκα. Αυτή η πραγματικότητά του φωτίζεται από την ποίηση, και τότε όλα μπαίνουν στην περιοχή του υπερφυσικού, χωρίς να χάνουν τίποτα από την αληθινότητά τους.
Το πρώτο μέρος τελειώνει με τον θάνατο του ποιητή, τον οποίο σκοτώνει χωρίς αιτία ένας άγνωστος δολοφόνος, ενώ στο τρίτο, τηρώντας την υπόσχεση που έχει δώσει στη μητέρα του, ο ποιητής ταξιδεύει πεθαμένος για να φέρει πίσω την αδελφή του, με τον τρόπο του νεκρού αδερφού του δημοτικού τραγουδιού. Βέβαια, το ζευγάρι ταξιδεύει με τρένο, διασχίζοντας μια σύγχρονη Ευρώπη. Τελικά, ο σύγχρονος νεκρός αδερφός φέρνει πίσω την αδερφή του, ενώ ο ίδιος, μέσω μιας παράξενης ποιητικής τελετουργίας, δικαιώνεται και κερδίζει την αιωνιότητα της ελευθερίας του.
Η ιστορία του Κωνσταντίνου και της Κυβέλης είναι η ιστορία του ποιητή που αναγνωρίζει τη ματαιότητα της αποστολής του, αλλά εμμένει σε αυτήν την αναγνώριση, η οποία γίνεται τελικά η ουσία της ποιητικής δημιουργίας. Αυτό που απομένει μετά από διαδοχικές αποτυχίες να επιτευχθεί είναι η απόλυτη καθαρότητα του νοήματος.
Εκτός από το «Τραγούδι του νεκρού αδελφού», στο έργο ενσωματώνονται μια κέλτικη μπαλάντα, σύγχρονη ποίση, και εκτενή ποιητικά αποσπάσματα για τον θάνατο του Σαρπηδόνα προερχόμενα από τον Όμηρο, σε απόδοση του Γιώργου Χειμωνά. Ο εχθρός του ποιητή προσαρμόστηκε θεατρικά και παρουσιάστηκε από το Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία της Μ. Λυμπεροπούλου (Ζήρας, 2007: 2364).