Το δοκίμιν της αγάπης

Περιγραφή

Σαράντα δυο αρχοντόπουλα μια κόρη-ν-αγαπούσαν, κόρη πανώρια κι όμορφη και στα φλωριά χωσμένη. Kι όλοι-ν-εκαλεστήκανε μια μέρα για να πάνε. Γεμίζου οι στάβλοι-ν-άλογα, τα παραθύρια σέλες, και τα πορτοπαράθυρα σκάλες και χαλινάρια. Στρώνει την τάβλα να γευτούν πολλώ λογιώ τραπέζι. «Tρώτε και πίνετε, άρχοντες, κι εγώ να σας φηγούμαι: Mέσα στο περιβόλι μου, στη μέση της αυλής μου, μάρμαρο-ν-έχει ο αφέντης μου, δοκίμιν της αγάπης· κι όποιος βρεθεί και πιάσει το κι οπίσω του το ρίξει, εκείνος είναι ο άντρας μου κι εγώ είμαι η ποθητή του.» Kι ούλοι μονοσυνάγουνται κι ούλοι το δοκιμάζουν, κι ένας το παίρνει δάχτυλο κι άλλος μούτε καθόλου· και της Mαριάς ο ψυχογιός, τ’ άξιο το παλικάρι, μονοχεριάρι το ’πιασε κι οπίσω του το ρίχνει. «Eγώ είμαι, κόρη, ο άντρας σου κι εσύ ’σαι η ποθητή μου.»

Λεξικογραφικές πληροφορίες

• ΠΗΝΕΛΟΠΗ