πιστοποίηση ελληνομάθειας.

Ιαπωνία: το κυνήγι ενός ονείρου!

Θα σας πω τώρα πώς έγινα και εγώ ένας Έλληνας του εξωτερικού, πώς έφτασα εδώ, στην άλλη άκρη της Γης! Σας ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση στη διαδικτυακή εκπομπή Έλληνες Όλου του Κόσμου. Τώρα ήρθε η ώρα για τη δική μου περίπτωση.

Δεν ξέρω πως με έπιασε πραγματικά! Αν το σκεφτόμουν λίγο παραπάνω, δεν θα το έκανα ποτέ. Μάλλον είχα κουραστεί με τις σκέψεις. Για τι πράγμα μιλάω; Σας αρέσουν οι ιστορίες; Τότε θα σας πω μια μικρή ιστορία, δεν θα είναι κάτι τρομερό, μα είναι η ιστορία του πώς ένα πρωί άλλαξα τη ζωή μου. Είχα ένα τρελό όνειρο από μικρός, όταν γνώρισα έναν Ιάπωνα φίλο του πατέρα μου, τον Αγιούμου Χιτάνο. Μου έκανε τέτοια εντύπωση αυτός ο κύριος που το έκανα σκοπό της ζωής μου να γίνω Ιάπωνας. Όταν οι γονείς μου μού εξήγησαν πως κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, το όνειρό μου άλλαξε και αφορούσε πια το να ζήσω στην Ιαπωνία. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι τράβηξαν οι γονείς μου για να μου βρουν καθηγητή της ιαπωνικής γλώσσας. Και μετά, όμως, αφού μου βρήκαν! Αντί να διαβάζω τα μαθήματά μου στο σχολείο, όλη μέρα διάβαζα κόμικς και έβλεπα ταινίες για να εξασκήσω τη γλώσσα. Θα με πείτε ονειροπόλο, μα αν σας έρθει αυτή η σκέψη στο μυαλό, να φροντίσετε να δείτε εικόνες από το Κιότο και τότε θα με καταλάβετε.

Ο καιρός περνούσε, λοιπόν, και ο στόχος μου ενισχύθηκε όσο γνώριζα την κουλτούρα του τόπου μέσα από ταινίες, φωτογραφίες και το διαδίκτυο και όσο γνώριζα έναν υπέροχο λαό με έναν πρωτοφανή κώδικα αξιοπρέπειας. Ό,τι κι αν έχουν πάθει οι Ιάπωνες στη μακρόχρονη ιστορία τους το αντιμετωπίζουν με αξιοπρέπεια, υπομονή και αίσθηση βαριάς ευθύνης. Θα μου πείτε πως βλέπω τα πράγματα από τη δική μου οπτική γωνία, γιατί αγαπώ τη χώρα, μα προσπαθώ να είμαι αντικειμενικός και η ιστορία, εξάλλου, το αποδεικνύει.

Πίσω στην ιστορία μας, όμως…είχαν ήδη περάσει είκοσι έξι χρόνια από τη ζωή μου και δεν είχα πάει στη χώρα των χρυσανθέμων. Σπούδασα μηχανικός, έκανα το φανταρικό μου, δούλευα σε μια κατασκευαστική εταιρεία και είχα κάπως ξεχαστεί. Στα εικοστά έβδομα γενέθλιά μου πήρα την αιφνίδια απόφαση: είχε έρθει η ώρα για τη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Έκανα την κράτησή μου, τακτοποίησα τα ταξιδιωτικά έγγραφα και χωρίς να το πω πουθενά εξαφανίστηκα. Είχα, βέβαια, και κάποια χρήματα στην άκρη και τα εκμεταλλεύθηκα όπως έπρεπε! Τους δικούς μου τους πήρα τηλέφωνο από το Τόκιο, στο σταθμό των τρένων για Κιότο. Την παραίτησή μου από τη δουλειά τη δήλωσα με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Έτσι. βρέθηκα άγνωστος μεταξύ αγνώστων στη χώρα των ονείρων μου! Δεν θα πω πως τα πράγματα ήταν ρόδινα στην αρχή. Με βοήθησε πάρα πολύ, όμως, η γνώση της γλώσσας και μου πήρε λιγότερο από τέσσερις μήνες να νιώσω πως είμαι πλήρως ενσωματωμένος στην ιαπωνική κοινωνία.

Τέσσερα χρόνια πέρασαν από τότε και εγώ άλλαξα ζωή. Πλέον διδάσκω αγγλικά στο σχολείο και δεν είμαι πια μηχανικός, ζω σε ένα παραδοσιακό ξύλινο σπίτι, κάνω ατελείωτες βόλτες στην εξοχή, έχω δει τις κερασιές να ανθίζουν, όπως πάντα ονειρευόμουν και με τη γυναίκα μου, την Αΐκο, περιμένουμε το πρώτο μας παιδί! Είναι αγόρι και θα τον ονομάσουμε Αγιούμου όπως τον φίλο των γονιών μου! Και τι σημαίνει αυτό το όνομα στα ιαπωνικά; Όνειρο. Σημαίνει ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα.