Στη γειτονιά των Πετραλώνων
| Επίπεδο: Β1 | Δεξιότητα: Κατανόηση Γραπτού Λόγου | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Πηγή: | Διασκευασμένο απόσπασμα από το βιβλίο του Γιάννη Σιμωνέτη, Η Αθήνα … κάποτε. Γειτονιές που χάθηκαν, σελ. 37. Εκδόσεις Φιλιππότη, Αθήνα 2004 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Επικοινωνιακή γλωσσική δραστηριότητα: | Κατανόηση Γραπτού Λόγου |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Τι πρέπει να ξέρει και τι μπορεί να κάνει ο εξεταζόμενος: | Οι υποψήφιοι αυτού του επιπέδου πρέπει να είναι σε θέση να κατανοούν επιμέρους λεπτομέρειες γραπτών κειμένων που είναι ουσιαστικές για τη συνολικότερη κατανόηση του κειμένου. Επίσης, θα πρέπει να είναι σε θέση να διακρίνουν το ύφος και τη διάθεση του συγγραφέα. Τα θέματα του γραπτού λόγου που θα πρέπει να κατανοούν οι υποψήφιοι είναι συνδεδεμένα με την καθημερινότητά τους, δηλ. από γραπτές οδηγίες έως περιγραφικά κείμενα. Οι υποψήφιοι πρέπει να είναι σε θέση, διαβάζοντας το κείμενο, να αντλούν τις πληροφορίες που τους χρειάζονται για να απαντήσουν με σιγουριά σε ερωτήσεις πάνω σε αυτό. Είναι σημαντικό, οι υποψήφιοι να μπορούν να αντιλαμβάνονται καταστάσεις ή συναισθήματα που υπονοούνται από το συγγραφέα, κάτι που επιτυγχάνεται π.χ. με τη χρήση σχημάτων λόγου. |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Τύπος εξεταστικού ερωτήματος: | ΚΓΛ, Ερώτημα 3: Σωστό -Λάθος | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Λέξεις κλειδιά: | Β1, παλιά Αθήνα, γειτονιές, μετακόμιση, θάνατος, μητέρα, παιδιά | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Κείμενο
Στη γειτονιά των Πετραλώνων
Ήταν φθινόπωρο του 1938. Ένα μεσημέρι, μαζί με τη μητέρα μου και τον αδελφό μου φύγαμε από την παλιά μας γειτονιά στο Θησείο. Στα χέρια κρατούσαμε τις τελευταίες βαλίτσες. Γύρω η περιοχή μύριζε χώμα. Αποχαιρετήσαμε το σπίτι μας που βρισκόταν πάνω σε ένα μικρό λόφο.
Θα πηγαίναμε σε μιαν άλλη γειτονιά, τα Άνω Πετράλωνα. Τώρα το σπίτι μας έμεινε σιωπηλό μέσα στην ερημιά του. Έζησε και αυτό μαζί με μας κάποιες μικρές χαρές αλλά και πολλές άσχημες μέρες εξαιτίας θανάτων. Πρώτα του μικρότερου αδελφού μας και μετά του πατέρα. Τώρα ήρθε και η δική του σειρά. Φεύγοντας αφήσαμε ανοιχτά τα παράθυρα και τις πόρτες του.
Το παλιό μας σπίτι έμοιαζε με άνθρωπο που έχει το στόμα και τα μάτια ανοιχτά. Η μητέρα με δάκρυα στα μάτια γύρισε πίσω και τα έκλεισε βιαστικά. Ήμουν τότε δώδεκα χρόνων παιδί. Ακόμα και σήμερα, μόλις κλείσω τα μάτια μου ‘βλέπω’ την τελευταία εικόνα του σπιτιού, όπως το έλουζαν οι ακτίνες του ηλίου.
