πιστοποίηση ελληνομάθειας.

{χτυπάει το κουδούνι και έρχεται ένας άγνωστος άντρας}
ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ: Ο κ.Τηλέμαχος Καραντάρης παρακαλώ.
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Ο ίδιος! Τι γίνεστε? Τι νέα, τι νέα?
ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ: Πολύ καλά! Ευχαριστώ!
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Το βρήκατε εύκολα το σπίτι μας?
ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ: Πως, πως…Δεν ήταν δύσκολο.
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Καθήστε!
ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ: Μερσί!
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Μήπως σας πειράζει το ρεύμα? Να κλείσω το παράθυρο?
ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ: Όχι μη σας κουράσω…Θα είμαι πολύ σύντομος.
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Καλύτερα. Το γοργόν και χάριν έχει. Καφεδάκι θα πάρετε καφεδάκι?
ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ: Με συγχωρείτε θα σας ρωτήσω μερικά πράγματα προηγουμένως.
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Παρακαλώ.
ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ: Δε μου λέτε εκείνο το τριώροφο Βλυσίδου & Παρμενίωνος δικό σας είναι?
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Δικό μου.
ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ: Από κληρονομιά?
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Μάλιστα!
ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ: Το έχετε εκτιμήσει?
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Όχι αλλά κοτζάμ σπιταρόνα! 2000 λίρες…βέβαια 2000 στο νερό!
ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ: Το έχετε νοικιασμένο?
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Βεβαίως! Αλλά κομπίνα. Κομπίνα. Δήθεν κατά φιλοξενίαν. Φαίνεται δηλαδή ότι εμείς τους φιλοξενούμε καταλάβατε?
ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ: Ξέρω…ξέρω…ξέρω…
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Και κάθε χρόνο «ντραν – ντρουν, ντραν – ντρουν» δουλεύει το λυδρί…Το απάνω 80 το μεσαίο 45 το κάτω άλλο ένα τριαντάρι.
ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ: Και φαίνεται ότι είναι κατά φιλοξενία…
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Αμ τι κορόιδα είμαστε να μας τα φάνε οι φόροι?
ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ: Και αυτό το σπίτι εδώ δικό σας είναι?
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Βεβαίως κι αυτό, κι αυτό…

{μπαίνει στο δωμάτιο η Χρυσάνθη}

ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Χαίρεται! Χαίρεται!
ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ: Χαίρεται.
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Ένα γλυκάκι?
ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ: Μα σας παρακαλώ…
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Από ‘δω η αδερφή μου. Η δεσποινίς Χρυσάνθη. Με τα χεράκια της το χει φτιάξει.
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Έλα τώρα…
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Πάρε βρε αδερφέ, πάρε βρε αδερφέ… τι κάνεις εκεί? Βούτα με την ψυχή σου…βούτα…πάρε, άρπαξε με την κουτάλα.
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Νεράκι κύριε?
ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ: Ευχαριστώ…Εις υγείαν.
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Υγιαίνετε…
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Εις υγείαν… Εις υγείαν!
ΧΡΥΣΑΝΘΗ: Υγιαίνετε…

{Η Χρυσάνθη αποχωρεί από το δωμάτιο}

ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ: Συμπαθεστάτη η αδερφή σας…
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Και νοικοκυρά…νοικοκυρά! Βουίζει η γειτονιά. Ξέρετε πως την αγαπάω… δεν το ξέρετε…σαν παιδί μου την έχω…στα γόνατά μου τη μεγάλωσα. Ξέρετε πόσες φορές με κατάβρεξε? Είναι και νοστιμούλα. Έχει πάρει τα μάτια της μακαρίτισσας της μητέρας μου, και «τουτουνά», το σαγόνι που λένε του μακαρίτη του πατέρα μου. Είμαστε ομορφόσογο.
ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ: Μάλιστα το βλέπω. Θα μου επιτρέψετε ακόμα μίαν ερώτηση.
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Ελεύθερα, ελεύθερα…
ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ: Μερικάς πληροφορίας για το μαγαζί.
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Τι σχέση έχει το μαγαζί? Τέλοσπάντων ορίστε σας ακούω.
ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ: Είσαστε ευχαριστημένος από τις εισπράξεις?
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Δόξα να χει ο θεός…δόξα να χει ο θεός. Τώρα μη κοιτάτε για τον κόσμο κλαιγόμαστε πάντοτε αλλά ξηροί καρποί βλέπετε…ξηροί…μάσα…«τσάκα-τσούκα, τσάκα-τσούκα», είδος πρώτης ανάγκης, αφήνει…αφήνει…αφήνει

{Μπαίνει στο δωμάτιο ο Σταμάτης, φίλος του Τηλέμαχου}

ΣΤΑΜΑΤΗΣ: Να ‘μαι και ‘γω…
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Άιντε ρε Σταμάτη μου…άιντε βρε Σταμάτη μου. Ο συνταξιούχος, ο συνταξιούχος…κάνει τους λογαριασμούς. Ο συνταξιούχος βρε λέω…
ΣΤΑΜΑΤΗΣ: Ποιος είναι αυτός δεν τον ξέρω.
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Εμ δεν είναι ο συνταξιούχος Σταμάτη?
ΣΤΑΜΑΤΗΣ: Όχι.
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Ούτε ο τρελάρας Σταμάτη?
ΣΤΑΜΑΤΗΣ: Ούτε.
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Αμ τότε ποιος είναι αυτός ρε Σταμάτη? Με συγχωρείτε κύριε…
ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ: Παρακαλώ…
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Εσείς…θέλω να πω…εις τι οφείλουμε αυτό το ενδιαφέρον? Ποιος είστε εσείς αδερφέ μου επιτέλους? Ποιος είστε?
ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ: Είμαι υπάλληλος της εφορίας Κύριε!
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Αμάν! Σταμάτη!
ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ: Και σας βεβαιώ ότι σας τιμά η ειλικρίνειά σας κύριε. Όλοι κοιτάνε τι να κρύψουνε για ν’ αδικήσουνε το κράτος, ενώ εσείς κύριε τα συγχαρητήριά μου! Και…χαίρετε κύριε…

{Ο άγνωστος κύριε αποχωρεί

ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Αμάν! Αμάν, αμάν…
ΣΤΑΜΑΤΗΣ: Μα τι έγινε?
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Μη μ’αφήνετε μονάχο βρε παιδιά τέτοιες ώρες…μη μ’αφήνετε μονάχο ρε παιδιά…Πω, πω…Μολύβι κράταγε, λογαριασμούς έκανε, τον πέρασα για τον συνταξιούχο…ναι τον πέρασα γι’αυτόν και του τα ‘πα φουσκωμένα όλα. Και αύριο θα ‘ρθει ο έφορος μ’ένα καδρόνι να μου δώσει μία στην κεφάλα και θα μου την ανοίξει στη μέση. Μα εσύ πού ήσουνα ρε Σταμάτη? Πού ήσουνα?
ΣΤΑΜΑΤΗΣ: Δε σου ‘πα ξυριζόμουνα.
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Τι ξύριζες τόσην ώρα ρε Σταμάτη?