Μνημοσύνη
Ψηφιακή Βιβλιοθήκη της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας
Μνημοσύνης δ᾽ ἐξαῦτις ἐράσσατο καλλικόμοιο,
ἐξ ἧς οἱ Μοῦσαι χρυσάμπυκες ἐξεγένοντο
ἐννέα, τῇσιν ἅδον θαλίαι καὶ τέρψις ἀοιδῆς. Ησίοδος, Θεογονία 915-7
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ
Ἠθικὰ Νικομάχεια (1138a-1138b)
[11] Όσο για το αν μπορεί κανείς να αδικεί τον εαυτό του ή όχι, είναι κάτι που γίνεται φανερό από όσα είπαμε πιο πάνω. Μια πρώτη, πράγματι, κατηγορία δίκαιων πράξεων αποτελούν αυτές που ορίζονται από τον νόμο στο πλαίσιο των επιμέρους αρετών. Παράδειγμα: ο νόμος δεν διατάζει κανέναν να αυτοκτονήσει, αυτά όμως που δεν τα διατάζει, τα απαγορεύει. Επίσης: Όταν ένας άνθρωπος, παραβιάζοντας τον νόμο, προκαλεί με τη θέλησή του βλάβη σε κάποιον άλλον (όχι για να ανταποδώσει τη βλάβη που εκείνος του προξένησε), ο άνθρωπος αυτός αδικεί — με τη θέλησή του ενεργεί αυτός που ξέρει και ποιόν βλάπτει και με τί μέσο τον βλάπτει. Αυτός όμως που μέσα στην οργή του σφάζει τον εαυτό του, κάνει το πράγμα αυτό με τη θέλησή του αντίθετα προς τον ορθό λόγο, κάτι που ο νόμος δεν το επιτρέπει. Ο άνθρωπος, επομένως, αυτός αδικεί. Ποιόν όμως; Μήπως την πόλη και όχι τον εαυτό του; Γιατί ό,τι παθαίνει, το παθαίνει με τη θέλησή του, κανένας όμως δεν αδικείται με τη θέλησή του. Γι᾽ αυτό και η πόλη τού επιβάλλει ποινή, και προβλέπεται και ένα είδος στέρησης πολιτικών δικαιωμάτων για τον αυτόχειρα, με το αιτιολογικό ότι διαπράττει αδικία σε βάρος της πόλης. Επίσης: Δεδομένου ότι αυτός που κάνει άδικες πράξεις είναι απλώς άδικος και όχι ολωσδιόλου κακός άνθρωπος, δεν είναι δυνατό να αδικήσει τον εαυτό του (γιατί αυτό είναι διαφορετικό από το προηγούμενο· ο άδικος δηλαδή είναι κατά κάποιον τρόπο τόσο κακός όσο και ο δειλός, και όχι σαν να έχει μέσα του ολόκληρη την κακία, και άρα η άδικη πράξη του δεν δείχνει πλήρη κακία)· γιατί αυτό θα σήμαινε ότι το ίδιο πράγμα μπορεί συγχρόνως να αφαιρεθεί και να προστεθεί στο ίδιο πράγμα· αυτό όμως είναι αδύνατο, αλλά το δίκαιο και το άδικο υποχρεωτικά προϋποθέτουν πάντοτε περισσότερα από ένα πρόσωπα. Επίσης: Η άδικη πράξη είναι εκούσια, γίνεται ύστερα από επιλογή και προτίμηση, και προηγείται (γιατί ο άνθρωπος που, επειδή του έκαναν κάτι, ανταποδίδει το ίδιο δεν θεωρείται ότι αδικεί)· όποιος όμως αδικεί ο ίδιος τον εαυτό του, αυτός πάσχει και πράττει συγχρόνως τα ίδια πράγματα. Επίσης: (Αν μπορούσε κανείς να αδικήσει τον ίδιο τον εαυτό του,) θα υπήρχε η δυνατότητα να αδικείται κανείς με τη θέλησή του. Πέρα από αυτά: Κανένας δεν αδικεί, αν δεν κάνει επιμέρους άδικες πράξεις. Όμως κανένας δεν μοιχεύει την ίδια του τη γυναίκα, κανένας δεν κάνει διάρρηξη στο ίδιο του το σπίτι, κανένας δεν κλέβει τα δικά του πράγματα. Γενικά το θέμα: «Είναι δυνατό να αδικεί κανείς τον εαυτό του;» βρίσκει τη λύση του σε όσα ορίσαμε ενσχέσει με το θέμα «Είναι δυνατό να αδικείται κανείς με τη θέλησή του;». |