Στον «Κύριο Ιοκάστη», ο πρωταγωνιστής Πιέρ Μαρτέλ ερωτεύεται τη χαμένη κόρη του, βλέποντας σε εκείνη την εικόνα της μητέρας της, την οποία είχε αγαπήσει. Η νεαρή, χωρίς να γνωρίζει την ταυτότητά του, τον ερωτεύεται κι εκείνη. Ο αφηγητής της ιστορίας, ωστόσο, μετριάζει την ενοχή του «Κυρίου Ιοκάστη», λέγοντας «τι δύναμη έχουν οι αντιλήψεις περί αιδούς μπροστά στην ακατανίκητη βούληση της φύσης;» και αποδίδει τη γέννηση της νεαρής γυναίκας ούτως ή άλλως στον «τυχαίο νόμο της γεννητικότητας, τον σκληρό νόμο της αναπαραγωγής». Ο αφηγητής αναγνωρίζει ότι ο κύριος Ιοκάστη δεν είναι απολύτως βέβαιος ότι είναι όντως ο πατέρας της νεαρής γυναίκας όταν την παντρεύεται, και ότι ενεργεί από ένα αίσθημα ευθύνης, επειδή υποσχέθηκε στη μητέρα του κοριτσιού ότι θα τη φροντίζει, ακόμη κι αν χρειαστεί να διαπράξει έγκλημα. Άλλωστε, ο αφηγητής δεν αποσκοπεί στο να δικαιολογήσει την «αποτρόπαιη και κτηνώδη πράξη» της αιμομιξίας, όπως λέει στη συνομιλήτριά του στην αρχή του διηγήματος, αλλά να δείξει ότι «δεν μπορούμε να παλέψουμε ενάντια σε ορισμένες δυνάμεις του πεπρωμένου που μοιάζουν με φρικαλέα καπρίτσια της παντοδύναμης φύσης». Η αιμομιξία αποτελεί εδώ, όπως τα πάντα στη ζωή, έργο της φύσης.
(Gregorio 2005:130)
«Ο Κος Ιοκάστη»
Στοιχεία Έκδοσης:
- Maupassant, Guy de. 2000. Λόγια του έρωτα και άλλα διηγήματα. Μετ. Γιώργος Αραμπατζής. Αθήνα: Ροές.
Βιβλιογραφία-Δικτυογραφία:
- Gregorio, Laurence A. 2005. Maupassant's Fiction and the Darwinian View of Life. New York, NY: Peter Lang Publishing.
ΨΗΦΙΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, Νόστος. Ο Αρχαιοελληνικός Μύθος στην Παγκόσμια Λογοτεχνία
