Το 1955, ο Robert Graves δημοσίευσε το μυθιστόρημά του, Η κόρη του Ομήρου. Έμπνευση για το έργο αυτό αποτέλεσε η ιδέα του Samuel Butler, ο οποίος το 1897 στο έργο του Η ποιήτρια της Οδύσσειας πρότεινε ότι συγγραφέας της Οδύσσειας ήταν μια πριγκίπισσα από τη Σικελία. Στη βάση αυτή, λοιπόν, ο Graves δημιουργεί μια πλοκή, όπου πρωταγωνίστρια είναι μια Ναυσικά, πριγκίπισσα στο Δρέπανο της Σικελίας, η οποία, με τη βοήθεια του αδερφού της Τηλέμαχου και ενός ναυαγού, τον οποίον ερωτεύεται, επιχειρεί και καταφέρνει να διώξει τους «μνηστήρες» που την πολιορκούσαν. Για να μην ξεχαστεί η ιστορία της, αποφασίζει να συνθέσει ένα επικό ποίημα, στο οποίο τροποποιεί τα γεγονότα και δημιουργεί έναν άντρα πρωταγωνιστή, τον Οδυσσέα. Επίσης, αρνείται να μπει το όνομά της ως συγγραφέα του έργου, με σκοπό το έπος να θεωρείται ότι γράφτηκε από τον Όμηρο. (De la Villa 2008)
Ο Robert Graves θεώρησε την ιδέα του Butler τόσο πειστική ώστε να γράψει το μυθιστόρημα με τον τίτλο Η κόρη του Ομήρου, όπου αφηγείται την ιστορία του πώς η Ναυσικά έγραψε την Οδύσσεια. Στο εισαγωγικό σημείωμα αυτού του βιβλίου σημειώνει ότι είναι: «η ιστορία μιας πνευματώδους και θρησκευόμενης Σικελής που σώζει το θρόνο του πατέρα της από τον σφετερισμό, σώζει τον εαυτό της από έναν ανεπιθύμητο γάμο και τους αδερφούς της από τη σφαγή, παίρνοντας θαρραλέα πρωτοβουλίες, αντί απλά περνά τον καιρό της της ελπίζοντας για το καλύτερο». (Clayton 2004: 3)
