Οι Ιστορίες του Καντέρμπερυ παρατίθενται από τον Chaucer ως διαγωνισμός ιστοριών από μια ομάδα προσκυνητών, καθώς ταξιδεύουν μαζί από το Southwark προς τον ναό του Αγίου Thomas Becket στον καθεδρικό ναό του Κάντερμπερυ. Οι Ιστορίες του Καντέρμπερυ θεωρούνται ως το μεγάλο έργο του Τσώσερ, ο οποίος χρησιμοποιεί τις περιγραφές και τους χαρακτήρες του για να δημιουργήσει ένα ειρωνικό και κριτικό πορτρέτο της αγγλικής κοινωνίας της εποχής του.
Η «Ιστορία του ιππότη» είναι η πρώτη ιστορία του έργου, έχει γραφτεί σε ιαμβικό πεντάμετρο και περιγράφει διάφορες όψεις της ιπποτικής ζωής, όπως ο αυλικός έρωτας και τα ηθικά διλήμματα. Μεταξύ άλλων στην ιστορία του, οι γυναίκες των Θηβών καταγγέλουν τον Κρέοντα, τον τύραννο, ο οποίος «από πείσμα και εξαιτίας της τυραννίας του» έθρεψε τα σκυλιά με τα πτώματα των συζύγων τους, «για να προσβάλει τα σώματα των νεκρών». (Steiner 2001)
Η «Ιστορία του ιππότη» αποτελεί φανταστική ιστορία, που γράφτηκε από τον Τσώσερ αυτοτελώς και εντάχθηκε κάποια στιγμή στο σύνολο των Ιστοριών του Καντέρμπερυ. Αποτελεί ελεύθερη απόδοση στα αγγλικά της Θησηίδος (Teseide) του Βοκκακίου, την οποία και αυτός είχε πάρει με τη σειρά του από τη Θηβαΐδα του Στατίου. (Chaucer 2014, σχόλιο του μεταφραστή)
