Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

«Επιχείρησα, λοιπόν, το τρελό εγχείρημα να ανακαλέσω, σε είκοσι σονέτα, τις εικόνες αυτών των μεγάλων πριγκηπισσών με τα μαβιά χείλη και τα μυστηριώδη μάτια, οι οποίες στη διάρκεια των αιώνων υπήρξαν η επιθυμία και η απόλαυση του ανθρώπινου είδους, που διατήρησαν το προνόμιο να τις λατρεύουμε ως θεές και να τις αγαπάμε με έρωτα, ενώ οι αιώνες διασκόρπισαν τα τελευταία απομεινάρια της σκόνης που προήλθε από τα υπέροχα σώματά τους.
Να τις ζωγραφίσω; Τη ζωγραφική, την τέχνη του Ραφαήλ, του Ρούμπενς και του Βερονέζε, των οποίων οι ιδανικές μορφές υπήρξαν αιώνια έμπνευση και ανεξάντλητη τροφή, ποτέ δεν την κατείχα: και θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά καλό καλλιτέχνη, αν μπόρεσα να κάνω τους αναγνώστες να τις ονειρευτούν, αν μπόρεσα να κάνω να εμφανιστούν στους αναγνώστες τα φαντάσματά τους, που ξυπνούν τις ιδέες του θριάμβου, της περηφάνιας, του έρωτα, της χαράς, της δύναμης, της αιματοχυσίας, των χρυσών φορεμάτων διακοσμημένων με πετράδια.
Χωρίς την ανάμνηση αυτών των γυναικών που τις βλέπουμε πάντοτε μέσα στην αίγλη της πορφύρας και υπό το φως των ρουμπινιών, δεν θα βρισκόταν εκτός τόπου και χρόνου ο ονειροπόλος που ευφραίνεται από αυτή τη χρωματική πανδαισία σε μια εποχή, όταν ούτε οι επαναστάσεις, ούτε η ξέφρενη δίνη των εμφυλίων πολέμων, ούτε η βιομηχανική και επιστημονική πρόοδος, ούτε η ίδια η δύναμη των περιστάσεων δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν, να εξημερώσουν και να καταστρέψουν αυτό το τέρας, το πιο απειλητικό από τον Πύθωνα: το νεαρό κορίτσι των βοντβίλ του κυρίου Scribe, που με ένα ρομαντικό χαμόγελο κυνηγά πεταλούδες, με ένα φόρεμα από μουσελίνα διακοσμημένο με μια ανίκητη μεταξωτή ποδιά με ροζ τιράντες;»
(Banville 1890, από τον πρόλογο του ποιητή «Προς τον αναγνώστη», δική μας απόδοση)