Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

Το έργο γράφτηκε το 1918, εκδόθηκε από τον Ι. Ν. Σιδέρη και παραστάθηκε κάποιες φορές στη σκηνή. Σύμφωνα με τον ίδιο τον συγγραφέα, σκοπός του ήταν να δημιουργήσει τη δική του Φαίδρα, παρουσιάζοντάς την ως μια γυναίκα που ερωτεύεται, απορρίπτεται, εκδικείται και τελικά μετανοεί και αυτοκτονεί. Θέλησε να αποκαταστήσει τη Φαίδρα, θεωρώντας άδικο τον τρόπο με τον οποίο την παρουσίασε ο Ευριπίδης. Η υπόθεση του έργου έχει ως εξής: η Φαίδρα εξομολογείται αρχικά τον έρωτα που νιώθει προς τον Ιππόλυτο, τον γιο του συζύγου της, στην τροφό της. Η τροφός τής προτείνει να φέρει μια μάγισσα για να τη βοηθήσει. Η μάγισσα διαβεβαιώνει τη Φαίδρα ότι ο έρωτάς της θα ευοδωθεί. Στη συνέχεια, η Φαίδρα καλεί τον Ιππόλυτο και, μετά από μια λογομαχία που διεξάγεται μεταξύ τους, του εξομολογείται τον έρωτά της. Αυτός την απορρίπτει, γεγονός που προκαλεί την οργή της Φαίδρας. Αποφασίζει να εκδικηθεί τον Ιππόλυτο, διαβάλλοντάς τον στον πατέρα του ότι επιβουλεύτηκε την τιμή της. Παρά τις προσπάθειες της τροφού να την εμποδίσει, η Φαίδρα πραγματοποιεί την εκδίκησή της. Τότε ο Θησέας αποκηρύσσει τον γιο του, τον διώχνει και παρακαλάει τον Ποσειδώνα για εκδίκηση. Ο αγγελιαφόρος φέρνει την είδηση για τον θάνατο του Ιππόλυτου. Ο Θησέας αρνείται να συμφιλιωθεί μαζί του ακόμη και στις τελευταίες του στιγμές. Τότε η Φαίδρα, μετανιωμένη, αποκαλύπτει στον Θησέα την αλήθεια. Αυτός ορμά να τη σκοτώσει, η Φαίδρα όμως αυτοκτονεί πάνω στο σώμα του άψυχου Ιππόλυτου. Χαρακτηριστικό γνώρισμα του έργου είναι η χρήση του παραμυθιακού στοιχείου, που στόχο έχει να συνδέσει την αρχαία με τη νεότερη παράδοση (Χασάπη-Χριστοδούλου, 2002: 636-638).